Era recenzja

Od początku wiedziałem, że lektura tej książki nie będzie "spacerkiem po pachnącej kwiatami łące". Ale w najśmielszych snach nie spodziewałem się tego co tutaj zastałem.

Tyle strachu. Tyle niepokoju. Tyle nienawiści...

Ta historia rozpoczyna się listem syna do ojca. Słowa są przepełnione żalem, smutkiem i strachem. To wołanie syna o ratunek. To prośba o zauważenie. Ten list nabrał znaczenia i mojego zrozumienia dopiero po lekturze całej książki. Wtedy powróciłem do niego i ponownie pochyliłem się nad jego treścią.

"Era", to ciekawie i oryginalnie skonstruowany thriller psychologiczny, w którym główną rolę gra... sztuczna inteligencja. I to dosłownie gra! Rozpoczynając czytanie książki dobrowolnie stałem się uczestnikiem tej gry. A im głębiej zanurzałem się w jej odmętach, tym bardziej doświadczałem zła jakie drzemie w ludzkim umyśle.

Historia pełna zwrotów akcji, nie dawała czasu na nudę. Z każdą kolejno przeczytaną stroną wdzierała się głęboko w mój umysł i rozbudzała w nim ogrom znaków zapytania, z wieloma niewiadomymi.

Bohaterowie. Nietuzinkowi. Intrygujący. Od początku polubiłem Bruna. Poczułem do niego niewyjaśnioną sympatię. Szkoda tylko że...
Innych bohaterów już nie obdarzyłem taką sympatią jak wspomnianego Brunona, choć ich portrety zostały także ciekawie zaprezentowane. Towarzyszyłem jednak im, ale to było towarzyszenie raczej z obowiązku. Wartościowymi były dla mnie te fragmenty opowieści, kiedy autor przedstawiał mi ich wewnętrzne rozważania o życiu, o bieżących doświadczeniach, o odczuwalnych emocjach. No i on... tajemniczy bohater, który obserwował i rozkoszował się widokiem krzywdy innych; który pozwolił "rozrastać się korzenią nienawiści". Jego obecność tutaj intrygowała mnie. Z wielką uwagą, ale i ostrożnością obserwowałem go, gotów w każdej chwili wkroczyć do akcji. Sposób w jaki została poprowadzona jego rola w tej opowieści uważam za pisarskie mistrzostwo.

Emocje i... lęki. Nieuchwytne. Kuriozalne. Od początku świadomie brałem udział w tej grze.
I dość szybko przekonałem się, że znalazłem się w pułapce – "w pustce zaprzeczenia, że to, co się dzieje, jest prawdą, koszmarem, ale jednak rozgrywającym się tu – na jawie". W mojej głowie nieustająco wybrzmiewał szept odrealnienia. Miałem wrażenie jakbym otrzymał od autora "pudełko puzzli bez nadrukowanego na nie obrazka" z poleceniem ich ułożenia. I te przebłyski nadziei. To one dodawały mi siły. To one sprawiały, że moja ufność w ludzi całkowicie nie umarła.
Spadałem w otchłań mroku ufając, że gdzieś tam na dole znajdzie się trampolina, od której się odbijam.

Nie tak chciałem, by to się skończyło. Mój umysł zaprogramował sobie finał tej historii zupełnie inaczej. Jednak stało się to co się stało i autor pozostawił mnie w ogromnym osłupieniu, w poczuciu niepokoju i bezsilności.
Kamilu, autorze! To było mocne! Rozgniotłeś mnie. Rozpadłem się na atomy...