Dzwon śmierci recenzja

Mała wioska Trubury w Ameryce. Mały kościółek, placyk, kilka domów. Wioska widmo - wyludniona, mieszkańcy to sami starcy i ludzie, którzy nie chcieli opuścić miasteczka w pogoni za pieniądzem. Mamy też kilkoro dzieci, które są zbyt małe, by wkroczyć w samodzielne życie w bardziej cywilizowanym świecie...

Hamiltonowie mają posiadłość na skraju wioski. Żyją z daleka od świata, zamknięci za wysokim murem. Od dnia, kiedy się wprowadzili do Caellogy Hall są uważnie obserwowani przez nieufnych mieszkańców. Po miasteczku wałęsa się upośledzony i głuchy Donald. Wydaje się nie być niebezpiecznym czubkiem, który lubi podglądać młode dziewczyny. Nikt się o niego nie troszczy, mieszka w lesie.

Od jakiegoś czasu ludzie skarżą się na przeraźliwe dudnienie i brzęczenie nowego dzwonu, który został nabyty przez Hamiltonów. Jego dźwięk jest przeszywający, obezwładniający i paraliżujący wszystkie zmysły. W miasteczku pojawia się Julian Dane, młody mężczyzna. Syn Jane Reubens i pasierb Freda Reubensa - budowlańca, odpowiedzialnego za powieszenie dzwonu w kapliczce w posiadłości Hamiltonów. Kiedy bicie dzwonu staje się częstsze i silniejsze, pojawiają się kłopoty. Ludzie nie tylko miewają okropne migreny, ale stają się kimś innym, niż na co dzień. Budzi się w nich agresja, fobie, lęki. W nocy, w czasie bicia dzwonu, w lesie zostaje brutalnie zamordowana dziewczyna. Nowo poznany na dyskotece chłopak, nie potrafił pohamować swoich seksualnych żądzy, próbował zmusić ją do stosunku, aż ją zabił. Uciekł przerażony swoim czynem, oszalały biciem dzwonu. Wszystkiemu przyglądał się miejscowy głupek - Donald. Tak bardzo podniecił go widok nagiej dziewczyny, że nie potrafił się powstrzymać. Rzucił się na nią i zanim czegokolwiek spróbował ze zwłokami... było po wszystkim. Zarządzone poszukiwania córki lekarza i Donalda spłoszyły 18-latka. Do tego koszmarne wizje - zdawało mu się, że gonią go zakapturzone postacie. Zdarza się, że najgorsze koszmary się spełniają. Zakapturzeni dopadli chłopaka. Nie mieli twarzy, byli tak straszni, że na sam ich widok o mało nie umarł. Jego męczarnie nie trwały jednak długo. W okolicy ciągle słychać dzwon, ludzie żyją jak w transie. Potworny ból, jaki wywołuje dźwięk odbiera im chęć do życia. Czasami natężenie fali było tak duże, że mieszkańcy tracili przytomność. Jane Reubens cierpiała wyjątkowo mocno. Pewnego dnia dzwon bił z taką mocą, że wywołał u niej krwotok wewnętrzny. Zmarła nim przyjechała karetka. Freud Reubens i Julian próbowali pozbyć się dzwonu, jednak po posiadłości Hamiltonów panoszyła się czarna bestia, Sheba - wielki owczarek. Z pomocą przyszła im służąca Martyna Hamiltona, niejaka Karameneh, młoda i delikatna Chinka. W międzyczasie w życie Dane`a pojawia się Vicky - kobieta wamp. Ładna i zgrabna dziewczyna, pozbawiona pruderyjności. Zakochują się. Z powodu dzwonu ludzie i zwierzęta zaczynają szaleć. Grupa mężczyzn nagle w amoku rzuca się na siebie i zaczyna się pożerać nawzajem. Przybyłym na miejsce patrolom ukazuje się widok 13-stu zmasakrowanych ciał. Szaleństwo ogarnia wszystkich. Zdesperowani ludzie pragną jak najszybciej zdjąć dzwon. Hamiltonowie zdają się kryć okrutną tajemnicę. Po co im dzwon? Dlaczego zabija? Co jest takiego tajemniczego w tym tybetańskim dzwonie?

To chyba jedna z lepszych książek Smitha, znanego z pisania horrorów o wielkich ślimakach, krabach i innych zwierzętach. Dzwon śmierci emanuje seksem, brutalnością, nocą, odorem zwłok i dudnieniem dzwonu. Momentami przejaskrawione opisy, ale to powoduje klimat u Smitha. Świat tu wykreowany z czasem staje się obrzydliwy i ohydny. Autor otwiera przed nami motywy, które nami sterują.