Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker recenzja

Nie jestem pewna czego się tak naprawdę spodziewałam sięgając po tę pozycję. Z pewnością miałam nadzieję, że przypadnie mi niezwykle do gustu. W końcu nie na co dzień mam okazję czytać książki, w których pojawia się zarówno motyw spirytystyczny, jak i mitologiczny. Zwłaszcza, gdy akcja historii rozgrywa się w czasach wiktoriańskiej Anglii, po której ulicach spacerują kobiety ubrane w gorsety i długie, aczkolwiek eleganckie suknie, a mężczyznom nie brakuje godnych pochwały manier.

Główną bohaterką jest osoba całkowicie nietypowa, która wyróżnia się na tle innych kobiet, ponieważ prócz bladej cery i bardzo jasnych włosów, ma niesamowity dar - potrafi widzieć duchy. Ba! Może nawet z nimi rozmawiać. Od momentu, gdy zostaje uczennicą Akademii Ateńskiej, jej życie staje się jeszcze dziwniejsze. Szarpana namiętnościami, zadurza się w swoim profesorze od matematyki, który ukrywa pewną tajemnicę – wraz ze swoim przyjaciółmi został wybrany przez starożytną boginię do walki z wysłannikami ciemności. W chwili gdy drogi tych dwojga się przetną, ich życie nie będzie już takie same, a losy ludzkości będą zależeć od dokonanych przez nich wyborów…

„Dziwna i piękna opowieść o Percy Parker” jest spokojną powieścią, która nie jest w stanie w żaden sposób zadziwić czytelnika. Już od pierwszych stron odbiorca jest w stanie się domyślić, w jaki sposób skończy się ta historia i jaką rolę odegrają w niej poszczególne postacie. Akcja również nie zachwyca. Była jak dla mnie zbyt wolna, zbyt mdła i przewidywalna. Głównym plusem jest język, jaki zastosowała autorka. Nie jest on sztuczny, jak często bywa w tego typu powieściach, dzięki czemu ma się wrażenie, jakby to było oryginalne dzieło napisane przez jednego z XIX wiecznych pisarzy.

Dawno nie spotkałam się z książką, której czytanie zajęłoby mi tak dużo czasu. Nie byłam w stanie przez nią przebrnąć, męczyła mnie niesłychanie, chociaż część wykreowanych przez autorkę postaci zdołała zyskać moją sympatię. Głównie jeden ze strażników, Elijah, którego poczucie humoru i sposób bycia zwalało mnie z nóg. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o tytułowej bohaterce, Percy. Jej ciągłe użalanie się nad sobą i robienie z siebie potwora, działało mi na nerwy do tego stopnia, że momentami miałam ochotę dać sobie spokój z tą lekturą.

Wielka szkoda, że autorka nie wykorzystała w całości potencjału tej historii. Mogło powstać naprawdę godne uwagi dzieło, jednak stało się inaczej. Komu zatem mogę polecić „Dziwną i piękną opowieść o Percy Parker”? Przede wszystkim osobom, które lubią spokojne i niewymagające powieści, a brak szybkiej i zmieniającej się akcji nie będzie im przeszkadzał. Ja niestety do takiego grona osób nie należę.