Dziewczyny z Hex Hall recenzja

Dziewczyna o imieniu Sophia zostaje oddana przez mamę do szkoły dla czarodziejów, bo panna nie panuje nad swoją mocą. Matka poczatkowo miała nadzieję, że jej córka nie odziedziczyła zdolności magicznych po ojcu, niestety, odziedziczyła. W takim razie musi pobrać nauki, żeby nad tymi zdolnościami panować, żeby nic się wokół niej więcej nie rozbijało.
Czy już kojarzycie? Tak, Harry Potter w spódnicy, tyle że rodzice żyją. Ja HP bardzo lubiłam i dlatego z takim entuzjazmem czytałam dalej. Jest równie ciekawie, a może nawet ciekawiej - młodym dziewczynom powinno się spodobać, bo w powieści występuję pewien przystojniak. Chociaż jest zajęty, bo chodzi już z taką jedną pięknością, to jednak wodzi oczami za naszą bohaterką.
Nie będę tu opisywała ich podchodów, zauroczenia, ale przyznam, że czytałam tę książkę z ogromną przyjemnością. Jest tajemnica rodzinna, jest dyrektorka szkoły, która ma pieczę nad Sophią, są wrogie koleżanki, nielubiani nauczyciele, kary szkolne - czyli tak, jak w prawdziwej szkole. Tylko że to nie jest zwykła szkoła, tylko... poprawczak dla magicznych! O tym fakcie mama zapomniała powiedzieć Sophii.

Polecam tę powieść przede wszystkim ludziom młodym, bardziej dziewczynom niż chłopakom. Co mi się najbardziej spodobało - energia bijąca z bohaterów. Nie ma tu łzawych historii, ckliwych westchnień. Owszem, są nocne wyprawy do lasu, ale nie podszyte strachem, bo pod przewodnictwem ducha, który przecież niczego się nie boi.
Wartka akcja nie daje czasu na odpoczynek, książkę naprawdę się pochłania. No i to zakończenie - zupełnie niespodziewane. No bo skoro oni tak na siebie patrzyli... Nie, nie będę zdradzać zakończenia, ale drugi tom musi być. Przecież nie można zostawić tak czytelnika z niczym!