Gdzie śpiewają raki recenzja

“Gdzie śpiewają raki” - światowy bestseller, po który sięgnęłam dopiero teraz, przed obejrzeniem ekranizacji filmowej tego książkowego fenomenu, który zainteresował ponad 13 milionów czytelników.
Catherine Clark. Kya. Dziewczyna z Bagien. Mała Wilczyca. Osamotniona. Opuszczona. Porzucona. Pozostawiona sama sobie. Wykluczona. Wyśmiewana. Inna. Wyobcowana. Szukająca bliskości i miłości. Dziecięco naiwna. Wykorzystana. Zdradzona. Kochająca naturę. Przyjaciółka mew i wszystkich bagiennych stworzeń dużych i małych. Kolekcjonerka piór i muszli. Ceniona badaczka. Autorka książek przyrodniczych. Silna. Inteligentna. Wytrwała. Cierpliwa. Wrażliwa. Wyjątkowa. Niepowtarzalna. Kya. Dziewczyna z Bagien.
A ta piękna opowieść o opuszczonym dziecku, potem samotnej, odrzuconej dziewczynie, młodej kobiecie uwikłanej w intrygę kryminalną, wreszcie o znanej przyrodniczce jest bardzo subtelnie prowadzona przez autorkę, a nade wszystko przepełniona niezwykłymi obrazami natury, przyrody. Obrazami tak plastycznymi, sugestywnymi, że silnie oddziałującymi na nasze zmysły. Krzyk mew, szum skrzydeł białych czapli, śpiew kosów, zapach mokradeł, bagiennych oparów towarzyszył mi podczas lektury tej powieści. Opisy Matki Natury przesycone bogactwem kolorów, zapachów otulały mnie i przenosiły do tej niedostępnej krainy, pełnej mokradeł, bagien, zatoczek, kanałów porośniętych dębami, tam właśnie, gdzie raki śpiewają,
To przyroda, natura, nieokiełznana jeszcze przez człowieka, stała się dla Kyi lekiem na całe zło jej świata, w którym nie ma miejsca dla tej z bagien, gorszej, źle ubranej. To z otaczającej ją przyrody Kya czerpała siłę do walki z przeciwnościami losu. I to przyroda dawała jej poczucie bezpieczeństwa i pozwoliła odnaleźć swoje miejsce na ziemi. To przyroda wreszcie złagodziła pesymistyczny w gruncie rzeczy wydźwięk tej książki o życiu w samotności, poza społecznością, o wykluczeniu i braku tolerancji.
“Gdzie śpiewają raki”, powieść o zmaganiu się z losem, przetrwaniu i potędze Natury zrobiła na mnie ogromne wrażenie, podobnie jak film nakręcony na jej podstawie .Uważam, że ta ekranizacja była świetna i oddała klimat książki - trochę melancholijny, jakby zamglony, baśniowy. Urokliwe zdjęcia przyrody, kameralnych zakątków, bagien, mokradeł, ptactwa naprawdę mnie zachwyciły. A odtwórczyni głównej roli, Daisy Edgar-Jones, dziewczyna o oryginalnej, nieco niepokojącej urodzie bardzo mi się podobała i wpasowała się w obraz, jaki powstał w mojej wyobraźni podczas lektury książki. Film nie spłycił powieści, wiernie oddał fabułę, podsycił moją wyobraźnię i urzekł swym pięknem, subtelnością, ekspresją.
Szczerze polecam i książkę, i film!