Dziewczyna Feniksa recenzja

[…] Jestem głupcem. Musiałem poczuć strach o was obie, żeby zrozumieć, jak wiele dla mnie znaczycie[…]

Czy wy tez macie takie dni, że się całkowicie spalacie, a potem powstającej jak feniks z popiołów?

Emocjonalna, pełna zaskakujących zwrotów z zakończeniem totalnie wbijającym w fotel i każącym czekać na następny tom.

Oto historia o wspaniałej, dzielnej kobiecie Avie Collins, która straciła swego męża nosząc pod sercem ich wspólne dziecko. Gdy na świat przyszła córka, okazało się, że ma autyzm. Ava najpierw przeżyła szok ale się nie poddała. Oddała dziewczynkę do przedszkola chociaż poranki nie były wcale łatwe, a sama postanowiła pójść się przejść na spacer. Podczas takiego spaceru postanawia wejść do studiu tatuażu aby mieć prace. Tam poznaje fantastycznych ludzi, którzy od pierwszego dnia ja polubili. I nagle poznaje kolejnego, przystojnego mężczyznę Finna. Ich początkowa relacja nie układa się dobrze. Dwa wybuchowe charaktery cały czas dra ze sobą koty. Ale czy będą razem? Jak się potoczą ich losy? Przekonajcie się sami.

Książki Moniki mają coś takiego w sobie, że ani na moment nie pozwalają ci przerwać czytania. Tutaj moim zdaniem istnieje zasada „jeszcze jeden rozdział” a ten jeszcze jeden rozdział kończy się na ostatnim słowie. Tak właśnie było z tą pozycją. Nie dało się jej przerwać, nie dało się jej skończyć, bo wciągnęła od pierwszych stron. Od razu z przytupem i olbrzymią dawką rollercoastera emocji, który ani na moment nie słabnął. Wszystkie emocje, które miałam w sobie podczas czytania wychodziły na zewnątrz. Śmiech do tego stopnia, że leciały mi łzy, płacz na trudne wydarzenia związane z bohaterką, podziw dla niej za to, że się nie poddała, przyspieszony oddech i rozwalone serce po zakończeniu. Droga autorko tak się nie kończy książki, nie w taki sposób i nie w takim momencie. I co ja zrobię? Będę cały czas myśleć co się wydarzyło? Czemu nagle ni stad ni zowąd pojawił się ktoś, kogo nasza bohaterka pogrzebała? Ja cie proszę dawaj mi drugi tom, bo nie wytrzymam.

Kochani z cała świadomością polecam tę pozycję. Jest fantastyczna pod każdym względem. Co więcej autorka znakomicie ukazała nam chorobę, która jest wokół nas. Autyzm, który nie jest prosty i łatwy, ale dzięki odpowiedniemu podejściu i wsparciu ludzi najbliższych wokół siebie, jest się w stanie zrozumieć i sprawić, aby dziecko czuło się doskonale. Dziękuję ci za to autorko.