Siedem szmacianych dat recenzja

Akcja pierwszej części trylogii prowadzona jest dwutorowo. Adam,współczesny student historii odkrywa w starej bieszczadzkiej chacie w środku lasu dziennik z zapisami z lat 1936-1946. Autorka za jego pomocą pokazuje losy dwojga zakochanych, których dzieli pochodzenie i aby być razem uciekają w bieszczadzką głuszę, gdzie rodzi się ich córka Juliana. Życie tam nie jest proste, a wszystko komplikuje wojna, która z sąsiadów różnych nacji, żyjących przez dziesiątki lat zgodnie, czyni bestie mordujące siebie nawzajem. Łemkowie, Ukraińcy, Polacy, pomimo zakończonej wojny są nadal dla siebie wrogami.
Na początku nieco mnie dziwiło, że dwoje młodych ludzi, panienka, która pochodziła z mieszczańskiego domu obsługiwanego przez służbę i biedny kelner, tak szybko opanowali prace w leśnym gospodarstwie. Może patrzę na to przez pryzmat współczesnych mi czasów, a ludzie ówcześnie żyjący potrafili szybciej się zasymilować niż my teraz. Czasami język powieści wydawał mi się zbyt infantylny, ale może to zamysł autorki, bo przecież Magdalena- autorka dziennika była młodym dziewczyną u progu życia, a mieszkając kilka lat z dala od ludzi nie miała możliwości rozwijania się.
Powieść jest tak ciekawa, że czyta się ją "na raz", w jedno niedzielne przedpołudnie. Pierwszy tom kończy się tak nagle, że konieczne jest przejście od razu do kolejnego, co też uczyniłam.
Polecam.