Dzień wagarowicza recenzja

Dlaczego lubimy się bać? Dlaczego krwawe horrory w wersji filmowej badź książkowej mają niezmieninie liczne grono wielbicieli? Teorii naukowych na ten temat jest mnóstwo. Jedne przekonują że to dokonały sposób na oswajanie swoich lęków, jeszcze inne że to odpowiedź na potrzebę przygód i niespodzianek w uporzadkowanym (i zazwyczaj nudnym) codziennym życiu.
Tak jak na zachodzie horrory i opowieści grozy są stałym i ważnym elementem popkultury tak w Polsce to gatunek który ciagle walczy o swoje miejsce. Jego niestrudzonym propagatorem jest Robert Ziębiński, wielbiciel twórczości Stephena Kinga i pisarz opowieści z dreszczykiem.

"Dzień wagarowicza", najnowsza z nich, to krwawa historia osadzona w realiach lat 50-tych ubiegłego wieku, kiedy to Polska przy bratniej pomocy Związku Radzieckiego budowała komunistyczny raj i powszechny dobrobyt (czuję się w obowiązku nadmienić, szczególnie młodszym czytelniom tej opinii, że powyższe zdanie ocieka wręcz ironią).
Partia, trzymając obywateli za twarz, rządziła niepodzielnie, gardząc zwykłym obywatelem i szagając pamięć niedawnych wojennych bohaterów którzy zamiast medali i odznaczeń skazywani byli na śmierć bądź długoletnie więzienie.
Jeden z nich, były lekarz Armii Krajowej, Roman Kielecki ucieka od świata i zaszywa się w mazurskich lasach wiodąc skromne i ciche życie na uboczu, z dala od ciekawskich spojrzeń.
Jednak dzieje się coś co każe mu wyjść z ukrycia. W lesie bowiem zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Kryje się w nim coś co napada na ludzi i zwierzęta, zabijąc ich w makabryczny sposób. Czy to wilk, czy jakaś siła nieczysta, czy też coś co wydostało się z pobliskiego radzieckiego ośrodka badawczego ukrytego za grubym murem i strzeżonego przez KGB?
Zdarzenia te przybierają na sile gdy do pobliskiej willi rządowej przyjeżdża grupa nostalatków, dzieci partyjnych notabli. Aby przeżyć będą musieli zaufać byłemu żołnierzowi, wrogowi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Atutem powieści jest jej klimat: dzikie mazurskie lasy kryjące w sobie tajemnice, lokalne legendy i ponure powojenne czasy które z bohaterów zrobiły zdrajców. Trup ściele się gęsto. Jest stasznie mroczno i czyli tak jak w dobrym horrorze być powinno. I tak jak nakazują prawa gatunku na końcu dobro zwycięża nad złem. Polecam "Dzień wagarowicza" Waszej uwadze.