Dzień, w którym umarłam recenzja

Powieść autorstwa Belén Martínez Sánchez, według informacji na okładce pokochały miliony nastolatków w USA. Byłam bardzo ciekawa czy i ja po jej lekturze będę miała podobne odczucia, ponieważ powieści fantastyczne z aniołami i demonami w rolach głównych, od zawsze były jednymi z moich ulubionych. Wiele ich już czytałam i raczej trudno mnie w tej dziedzinie zaskoczyć czymkolwiek, a jednak autorka udowodniła mi, że z pozoru sztampowa i oklepana walka dobra ze złem, może okazać się równie wciągająca, jak z pierwszą przeczytaną książką.

Zacznijmy od minusów powieści „Dzień, w którym umarłam". Główna bohaterka w pierwszych rozdziałach książki jest bardzo, ale to bardzo irytującym stworzeniem. Bije na głowę wszystkie inne marudzące i nieporadne bohaterki popularnych książek dla młodzieży. Na szczęście dla książki, jej nieporadność mija z chwilą jej śmierci. Drugim co mi się bardzo nie podobało, to wciąż i bez przerwy powtarzane przez bohaterów obelgi. Tam wciąż ktoś był nazywany debilem/debilką i idiotą/idiotką, w pewnym momencie te słowa zyskały niemal pieszczotliwy wydźwięk. Bardzo mnie to irytowało i odebrało nieco przyjemności z lektury, ale na szczęście z czasem było już o wiele lepiej.

Niewątpliwym atutem powieści Belén Martínez Sánchez jest świat, w którym toczy się akcja jej książki. Nie tworzyła tu skomplikowanych praw i zasad, a i otoczenie nie różni się zbytnio od naszego. Panteon jest bardzo zbliżony do świata, w jakim my żyjemy, oczywiście z kilkoma stosownymi dla powieści fantastycznej dodatkami, ale to pozwoliło mi bez problemu wizualizować sobie miejsce, do którego trafiła po śmierci Diletta. Największą zaletą i tym, co sprawiło, że praktycznie pochłonęłam tę powieść, jest to, że w tej książce wciąż coś się dzieje. Liczne treningi, walki oraz spiski nieco przypominały mi klimatem pierwszy tom „Szklanego tronu” Maas. Akcji w książce nie brakuje, ale wszystko jest tak wywarzone, że nie męczyło, a jedynie wzbudzało zainteresowanie. Nie zabrakło tu również wątku romansowego, bardzo delikatnego, niemal eterycznego, ale pasował do fabuły idealnie.

Kończąc czytać „Dzień, w którym umarłam” miałam nadzieję, że trafiła mi się pierwsza część bardzo obiecującej serii, ale ku mojemu rozczarowaniu autorka zamknęła swoją opowieść w jednym tylko tomie. Szkoda, bo bardzo zżyłam się z bohaterami jej powieści i byłam bardzo ciekawa ich dalszych losów.