Dziedziczka Cieni recenzja

Czegokolwiek by nie powiedzieć o książkach tworzących Trylogię Czarnych Kamieni, nie można odmówić uroku ich okładkom. Nie raz łapałem się, że zamiast czytać książkę, wpatrywałem się jak urzeczony w piękną damę i groźnego wilka, stojącego u jej boku. Aż czasem żałowałem, że na kartach powieści nie pojawiają się inne ilustracje tego autora. Pamiętając swoje zastrzeżenia, dotyczące „Córki Krwawych” i to, że nie do końca mi się podobała, otworzyłem jej następczynię i… zostałem dosłownie wessany do świata Krwawych na kilka dni. Z pewnością ukończyłbym „Dziedziczkę Cieni” szybciej, gdyby nie zajęcia szkolne i wszystko, co z nimi związane. Ale przejdźmy do rzeczy.

Jak pamiętacie, pierwszy tom Trylogii Czarnych Kamieni kończył się gwałtem na Jaenelle oraz próbie jej ratunku przez Daemona Sadiego. „Dziedziczka Cieni” rozpoczyna się posiedzeniem Ciemnej Rady, na którym to Saetan SaDiablo ubiega się o prawa ojcowskie nad naszą małą Czarownicą i wytacza w tym celu naprawdę porządne argumenty, nie wyłączając z tego unicestwienia połowy Rady. Sama Jaenelle, choć zdrowa na ciele, to dość mocno ucierpiała na umyśle i pozostaje w swoistej śpiączce. W takim stanie żyje dwa lata. W tym czasie Daemon zdrowieje, lecz uważa, że to on zgwałcił Czarownicę i nie mogąc poradzić sobie z takim ciężarem, wycofuje się do Wykrzywionego Królestwa, czyli, innymi słowy, popada w szaleństwo.

W „Dziedziczce Cieni” następuje zmiana głównego bohatera. O ile w „Córce Krwawych” najwięcej treści było poświęconej Sadiemu, tak tutaj jest zupełnie odwrotnie. Na pierwszy plan wysuwają się Saetan oraz Jaenelle. Nic dziwnego, skoro książka traktuje o powrocie do zdrowia Czarownicy oraz jej mimowolnych przygotowaniach do roli, do jakiej została stworzona. Miłośników Sadysty zmartwię, gdyż bardzo mało treści jest poświęconej właśnie jemu. Szkoda, gdyż zdążyłem się do niego przywiązać. Natomiast w połowie książki na scenę niespodziewanie wkracza mój ulubiony bohater – Lucivar Yaslana i zostaje z nami aż do końca. Miło, że autorka nie porzuca na pastwę losu, wydawałoby się epizodycznych, postaci i nadaje im większe znaczenie dla fabuły.

[...]

[Dalszy ciąg recenzji -> http://gameexe.pl/ksiazki/art/1377,Dziedziczka-Cieni]