Dziedzic podziemia. Pocałunek diabła recenzja

"Smutek przenika przez wszystkie mięśnie, niosąc okropny ból, którego nie mogę okiełznać. Z całych sił powstrzymuję napływające łzy, by nie dostrzegł, jak mocno zabolała mnie jego reakcja. Diabeł posiadł moje ciało, duszę i… serce. A ja zostałam z niczym."

"Jest moją obsesją, której nie mogę wymazać z pamięci, a ja jestem trucizną wnikającą w każdy aspekt jej życia. Tylko że czasami okrutna trucizna, bywa lekarstwem."

Gdy kilka miesięcy temu zaczynałam czytać debiutancką powieść Moniki, byłam oczarowana tym, w jaki sposób potrafiła połączyć brutalność z namiętnością i tajemnicami, tworząc pierwszy tom „Dziedzica podziemia”. Nic więc dziwnego, że czekanie na kolejny tom okazało się istną katorgą.

W momencie, gdy otrzymałam do przeczytania drugi tom, byłam jednocześnie zaintrygowana, ale i czułam strach, czy aby poziom, do jakiego przyzwyczaiła mnie autorka, utrzyma się w kontynuacji losów Grigoriy’a i Catriony. I jak było?

Kolejny raz czuje się oczarowana tą historią. Choć tom drugi różni się od pierwszego większą brutalnością i skupieniem się na odrywanych tajemnicach, to jednocześnie był tak przepełniony emocjami i adrenaliną, że gdy już zaczęłam czytać, to nie mogłam się oderwać. Jedno jednak się nie zmieniło! Nadal mi mało! Nawet nie wiem, w którym momencie mój czytnik pokazał 100%, a ja ciągle czuje niedosyt, chcąc więcej i więcej..

Tak jak wspominałam przed chwilą, ta część jest bardziej brutalna i tajemnicza od swojej poprzedniczki, co nie zmienia faktu, że nadal było namiętni, choć momentami również smutno. Szok, jakim było zakończenie tomu pierwszego, przeszedł w czystą złość, na bohaterkę, która za wszelką cenę mieszała i wprowadzała chaos, w i tak niełatwą relację, jaka połączyła głównych bohaterów.

Kolejny raz autorka całkowicie mnie kupiła. Jej styl, sposób posługiwania się słowem, przemyślenia bohaterów, rosyjskie wstawki czy choćby trudne momenty, sprawiały, że czytałam tę książkę z zapartym tchem.

Nie mam wątpliwości, że ta historia całkowicie zawładnęła moim sercem i z niecierpliwością, ale też niepokojem wyczekuję ciągu dalszego. Coś mi się wydaje, że na naszych bohaterów czeka jeszcze nie jedno, a zakończenie, choć nie tak spektakularne, jak w tomie pierwszym, zostawia mnie z pytaniami, czy oni w ogóle mają szansę na szczęśliwe zakończenie? Czy w tym mrocznym, brutalnym, pełnym nienawiści, władzy i pożądania świecie, Catriona będzie umieć się odnaleźć? To wie już tylko autorka i mam nadzieje, że nie każe nam długo czekać na zakończenie tej historii, choć już się boje tego, co jeszcze dla nas szykuję.

Nie pozostaje mi nic innego, jak całym sercem, wam tę historię polecić! Monika Nerc kolejny raz mnie kupiła, a moje serce nadal mocno bije dla bohaterów Dziedzica podziemia!