Ostatnia iskra nadziei recenzja

Proza Magdaleny Wali ma w sobie coś, co przyciąga mnie jak magnes 😊 Nie tak dawno przeczytałam serię „Damy i buntowniczki”, od której zaczęła się moja przygoda z autorką i, jak dotychczas, niesłabnąca sympatia. Dziś chciałabym się z Wami podzielić wrażeniami po lekturze dwóch książek z cyklu „Za zakrętem” Tom pierwszy nosi tytuł „Na moment przed świtem”, tom drugi to „Ostatnia iskra nadziei”.

Dwie kobiety, dwa życiorysy, dwa światy, dwie epoki. Młoda Adrianna i stara Ślązaczka Agnes. Czy jest coś, co może połączyć te dwie, tak różne kobiety? Adrianna wiedzie nieszczęśliwe życie u boku swojego męża, emocjonalnego tyrana. Żyje tak od lat, karząc samą siebie za błędy przeszłości. Służy mężowi jako podnóżek, spełnia jego kaprysy, ohydne traktowanie, codzienne poniżanie przyjmuje z pokorą, bo przecież zasłużyła na taki los. Jest o tym święcie przekonana. Jedynym przejawem buntu jest fakt rozpoczęcia studiów zaocznych, które finansuje ze swojej pensji, pracując jako sprzątaczka w szkole. Odsunięta od przyjaciół i rodziny, egzystuje w tym chorym związku.

Agnes, stara Ślązaczka, której historia zainspiruje Adriannę do spojrzenia na swoje życie z innej perspektywy. Kobiety spotykają się w szkole, gdzie Agnes ma podzielić się z uczniami swoją wojenną historią. Okazuje się również, że kobiety są sąsiadkami i tak rozpoczyna się ta niezwykła przyjaźń.

Agnes dzieli się z Adrianną swoim życiem, wspomnieniami z okresu wojny, dylematami, przed którymi musieli stanąć Ślązacy w okresie okupacji. I za ten wątek pragnę bardzo autorce podziękować. Przybliżył mi ciężką sytuację Ślązaków, którzy musieli określić swoją narodowość. Przeważająca większość nie czuła się Niemcami ani Polakami, oni po prostu chcieli być Ślązakami. Nie mogli… Wielu z nich urodziło się na Śląsku w czasach, kiedy ten był wciąż częścią Niemiec, młodsze pokolenie zdecydowanie uważało się za Polaków. Przyczyniało się to wielokrotnie to rozłamów w rodzinie, kiedy ojcowie zdecydowanie określali się za narodowością niemiecką, gdyż ta była im zdecydowanie bliższa i bardziej znana, a ich dzieci za nic w świecie tej narodowości przyjąć nie chciały.

Doceniam ogrom pracy włożonej przez autorkę w celu przybliżenia nam historii Ślązaków. Muszę przyznać, że część historyczną, wspomnienia snute przez Agnes, czytało mi się znakomicie. Część współczesna, historia Adrianny, niestety do mnie nie przemówiła. Nie potrafię identyfikować się z tego typu bohaterkami. Nigdy nie potrafiłam i to się chyba już nie zmieni.

Całość jednak oceniam bardzo dobrze i cieszę się, że niedługo premiera trzeciej części. Bardzo chcę wiedzieć, jak ta historia się zakończy.