Wstrzymując oddech recenzja

"Wstrzymując oddech" to najnowsza powieść Małgorzaty Mikos. Oliwia jest szczęśliwą narzeczoną, a w dniu swoich urodzin dostanie od ukochanego, Jakuba wyjątkowy prezent, o którym zawsze marzyła, czyli lokal pod swoją własną kawiarnię. Kobieta czuję szczęśliwa, ale gdzieś podświadomie czuje straszny niepokój i panikę. Wie, że to wszystko jest za piękne żeby było prawdziwe, coraz częściej myśli, że jej szczęście w każdej chwili może się skończyć... i tu akurat ma racje, bo jej przeczucia nie były bezpodstawne. Pewnego dnia jej ukochany ginie wypadku drogowym, a jej serce umiera razem z nim... "Wstrzymując oddech" to wzruszająca historia o miłość, śmierci, bólu i tęsknocie. Z początku książki widzimy sielankowy obraz dwojga ukochanych, przepełnionych dużą ilością miłości. Niestety często, co piękne szybko się kończy i to w najmniej oczekiwanym momencie. Od tak, bez pożegnań. Sądzę, że wielu z nas może się utożsamić z naszą bohaterką, bo na co dzień, każdy z nas traci bliskie nam osoby, bez których nie wyobrażamy sobie naszego życia. Niby czas leczy rany, ale nie da się tak od razu zapomnieć, tak na zawołanie. O nie, to tak nie działa. Każdy w swoim czasie musi uporać się ze swoją żałobą. Czasem trwa kilka tygodni, miesięcy czy lat.. Trzeba nauczyć się żyć na nowo. Dla mnie niektóre fragmenty w książce naprawdę były ciężkie, bo przypomniały mi o wielu złych wspomnieniach: odgłos rzucanego piachu na trumnę, do tej pory ściska mnie w żołądku na samą myśl, takich rzeczy się nie zapomina, a jedynie odsuwa w najdalszy zakamarek swojej głowy. Podsumowując, historia zawarta w tej powieści to zdecydowanie najbardziej wzruszająca historia jaką miała okazje czyta w ostatnim czasie. Na pewno musimy się przygotować na chwilę nostalgii i otarcia łez. W książce zawartych jest dużo pięknych słów o miłości i tęsknocie, które też napawają nadzieją na lepsze jutro. Samo zakończenie mnie zaskoczyło, ale bądź, co bądź jak dla mnie było szczęśliwe, bo miłość przezwycięża wszystko nawet śmierć. Polecam