Córka głębin recenzja

Zdarza się tak, że twórcy kuszą się na dopisywanie wątków i serii, do już dobrze znanych historii. Często nie kończy się to dobrze, zwłaszcza jeśli do klasyki (w znaczeniu czegoś dobrze znanego i uwielbianego) zasiada ktoś inny niż autor. Tym razem jestem miło zaskoczona. Nie będę kłamać, Kapitana Nemo znam głownie z filmowych kreacji, nigdy nie miałam książki w rękach. Dlatego nie będę tu się kusić o jakieś duże porównania, bo byłyby po prostu nieuczciwe. Nie znam także innej twórczości Ricka Riordana.

Córka głębin to książka, która opiera się na wątku Kapitana Nemo i losach jego potomków. Podoba mi się pomysł na historię i jak jest ona poprowadzona, przez ponad 300 stron jesteśmy uczestnikami wartkiej akcji i podwodnych bitew. Planów akcji jest zaledwie kilka, ale są przedstawione w sposób bardzo plastyczny, a samo wykreowanie rzeczywistości, wymaga jej opisania. Podoba mi się jak w sposób płynny i nieprzytłaczający autor nakreśla otoczenie.
Autor tworzy realistyczny i bardzo dopracowany świat.

Wątki akcji się wzajemnie przeplatają, pojawia się kilka naprawdę znaczących zwrotów akcji, które są niemałym zaskoczeniem dla czytelnika i burzą pierwotne odczucia względem niektórych postaci.


A teraz trochę ponarzekam. Nie do końca podoba mi się narracja w poziomu Any. Lubię pierwszoosobowe narracje, bo osobiście mocniej zagłębiam się w postać i jej uczucia, ale tutaj pojawia się coś czego nie znoszę. Bardzo nie lubię kiedy bohater zwraca się bezpośrednio do czytelnika, taka forma dialogu mi się nie podoba i wręcz mnie odstrasza.
Co do samej Any jest ona dopracowana, znamy jej uczucia, potrzeby, ale mam wrażenie, że jest ona niejako w środku, a wszystko dzieje się wokół niej, bez jej udziału. Coś na zasadzie oka cyklonu, ona jest w środku i nie wpływu na akcję. Brakuje mi u niej siły i determinacji, większość rzeczy udaje jej się przypadkiem i nie mam tu poczucia, że stara się i kombinuje jak rozwikłać pewne elementy, a raczej, że jest dostawką i bez niej reszta poradziłaby sobie fantastycznie. Kiedy bohaterka zanurza się w swoim otępieniu, też jest to płytkie. Zresztą mam wrażenie, że jej emocje są wypłaszczone, a ona skupia się na narzekaniu.

Ogólnie bohaterowie, którzy tworzą powieść są zróżnicowani. Podzieleni na kilka grup, które mają oddawać ich przewodnie cechy. Podoba mi się, że autor trzyma się tej charakterystyki i to ona dominuje wśród wzajemnych interakcji. Jednak dla mnie jest trochę mało wzajemnych stosunków, bo o ile dowiaduję się, że ktoś kogoś lubi, to odczuwane jest to głównie w opisie, a nie w zachowaniu. Ciężko było mi też znaleźć u bohaterów prawdziwy strach i przerażenie, kiedy wymagała tego sytuacja.

Nie mniej jednak, podoba mi się ta historia. Realizm magiczny przeplata się z rzeczywistością. Myślę, że warto po nią sięgnąć i zastanawiam się, czy jest szansa na kolejną część, bo może autor bardziej się 'rozkręci'.