Raj na próbę recenzja

Raj kojarzymy z pięknym miejscem, błogością, miłością, spokojem i wiecznym szczęściem, na który zasługujemy po śmierci, o ile za życia sobie na niego zasłużymy. Na temat życia po życiu krąży wiele różnych teorii, relacji tych osób, którym dane było zajrzeć za zasłonę życia i śmierci ale tak naprawdę nikt nie wie, co tak naprawdę czeka nas po Drugiej Stronie. Jedną z wizji krainy szczęśliwości rysuje książka pt.: „Raj na próbę”, do której trafia jej bohaterka.

Arleta Gruba dołącza do tych twórców, którzy nie ujawniają o sobie żadnych informacji. Można się jedynie domyślać, że „Raj na próbę” jest jej debiutem na rynku wydawniczym, gdyż nie znalazłam innych dzieł tej autorki.

Łucja jest uważną obserwatorką świata i ma do niego krytyczny stosunek. Dostrzega „zgniliznę”, która prowadzi ludzkość do jej unicestwienia . Określa siebie jako „starą, zgorzkniałą, wciąż narzekającą staruszkę w ciele nastolatki”. Jest uparta, lubi samotność, nie ufa ludziom, jest do nich zdystansowana, nawet do tych, którzy okazują jej sympatię. Ma jednak w sobie wrażliwość na nieszczęścia innych i potrafi, często spontanicznie, wyciągnąć rękę tam, gdzie inni to ignorują lub nie zauważają. Jej oazą wyciszenia jest rodzinny dom, do którego dojeżdża co sobotę 150 km z miasta, w którym studiuje i pracuje.

Od jej przemyśleń zaczyna się fabuła tej powieści, dając obraz tego, co dzieje się w umyśle bohaterki, a nie są to myśli krzepiące ani wesołe. Z wieloma spostrzeżeniami trudno się nie zgodzić ale jej podejście do życia i ogólna postawa była dla mnie irytująca. Nic ją nie cieszy i jest coraz bardziej zniechęcona, co doprowadza do dziwnego stanu jej umysł. Męczą ją nocne koszmary, które zaczynają zacierać granice między jawą a snem i ona sama już nie umie rozdzielić tego, co czuje, a co jest wytworem jej wyobraźni a co jest prawdziwe.

Historia Łucji została opowiedziana w trzech częściach, z których każda ma odmienny klimat. Pierwsza skłania się bardziej do filozoficzno-psychologicznego charakteru z elementami obyczajowymi a nawet grozy. Część druga jest bardziej fantastyczno-duchowa a trzecia realistyczna.

Początkowo akcja jest powolna, niemal statyczna ze względu na długie podróże mentalne w jakie popada bohaterka. Trochę za długo ciągnęła się ta wstępna faza powieści, w której poznajemy tło rodzinne dziewczyny, jej stan psychiczny, nastroje, warunki życia i sposób, w jaki postrzega rzeczywistość. Dopiero, gdy w wyniku wypadku Łucja trafia do raju, fabuła nabiera bardziej ciekawego, barwnego metafizycznego i nieziemskiego nastroju.

Pani Arleta Gruba w swojej powieści, w nieco przewrotny i nietypowy sposób, zwraca uwagę na istotne problemy, z którymi spotykamy się na co dzień. Poprzez narrację pierwszoosobową przekazuje, w postaci swojej bohaterki, własne spostrzeżenia i przemyślenia, które są dobrym materiałem do refleksji nad sensem życia, jego ważnymi aspektami i barwami. Odpowiada na wiele pytań dotyczących ludzkości, popełnianych błędów, boskiej siły i natury człowieka. Zwraca uwagę na ciemniejszą stronę współczesnego świata, w którym króluje konsumpcjonizm, materializm, pogarda dla drugiego człowieka, wywyższanie się tylko dlatego, że ma się zasobniejszy portfel. Wszechobecna znieczulica, brak empatii, zakłamanie, małostkowość, fałszywość skrywająca się za maską uczciwości, manipulacje i głupota są elementami, które coraz częściej są zauważalne każdego dnia tłamsząc to, co powinno być w życiu najważniejsze. Ukazuje w specyficzny sposób odwieczną walkę dobra i zła, uświadamiając, że nie ma ludzi idealnych, gdyż ten dualizm mamy wpisany w swoją osobowość. Jednak tylko od nas zależy, który element w nas przeważy i jakie wartości będą nam wyznaczać naszą ścieżkę życia.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/03/737-raj-na-probe.html

Książkę przeczytałam dzięki portalowi: