Abstrakcje na pograniczu recenzja

Abstrakcja-twierdzenie lub pogląd oderwany od rzeczywistości. Niekonkretne, trudne do zrozumienia lub pomysł niemożliwy do zrealizowania. Ogólnie rzecz biorąc pojęcie, niemające odpowiednika w żadnym konkretnym przedmiocie. Wręcz dzieło sztuki stanowiące kompozycję linii, barwnych plam, brył i płaszczyzn.
Oto jest definicja słowa abstrakcja. Czemu ją podałam ? Ponieważ książka pod tytułem ''Abstrakcje na pograniczu'' tak bardzo zmarnowała swój potencjał, że aż poczułam się oszukana. Chwytliwy tytuł, okładka jak i blurb zapowiadały przygodę z podłożem poznawania samego siebie. Spodziewałam się tajemniczej wędrówki z utrudnieniami, które pozwolą bohaterom się rozwinąć i dojrzeć do tego, że splamione imię, nie jest końcem świata. A przeczytałam o losie dwójki ludzi, którzy nie dość, że wręcz od tak podejmują decyzje o ucieczce. To robią to wyjątkowo bez emocji. I nie mówię tu o logicznym i chłodnym toku myślenia, a bardziej o ''eeee ludzie składają na mnie skargi to poleze za tobą''. A cała ich podróż była albo nudna albo nielogiczna. Raz walczyli u boku partyzantów, innym razem główna bohaterka prawie została spalona na stosie, a jeszcze innym razem nie wiadomo skąd wracają duchy przeszłości . Można nawet powiedzieć, że ożywają. Czy można to podpiąć pod oderwanie od rzeczywistości? Tak i to bardzo. Ale czy dobrze się to czytało? Nie. Było wręcz za trudne do zrozumienia i niemożliwe. I jakby zostało wyjęte z definicji abstrakcji. Ta książka jest kompozycją, ale wszystkiego co autor mógł tam wrzucić .
Tak samo wracając do powodu ich ucieczki . To za co byli oskarżeni, słusznie lub nie słusznie, było niczym w porównaniu z tym co ich czekało, w następnych stronach. Można byłoby powiedzieć , że wiele jest takich książek. Ale tam przynajmniej widać, jak to rozwija bohatera, a tu widzimy tylko jak pianistka super odnajduje się w roli generała .
Książkę czytało się strasznie opornie głownie dlatego, że na prawie pięćset stron były tylko trzy rozdziały. Plus kilka razy wtrącał się autor, który mówił wprost do czytelnika, i mi to jeszcze bardziej uniemożliwiało wczucie się w akcje.
Podsumowując książka byłaby dużo lepsza, gdyby nie próbowała być wciśnięta w przygodówkę z zadatkami na fantastykę. Autor który naprawdę sam sposób pisania ma przyjemny, skupiłby się na jednym głównym wątku, a nie wrzucił pomysłów na kilka książek w jedną, to mógłby stworzyć coś naprawdę na miarę tego co się zapowiadało.
Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.