Dopóki mamy twarze recenzja

W pewnym starożytnym barbarzyńskim królestwie rządzi porywczy król, którego bogowie nie obdarzyli synem. Ma niestety same córki - aż trzy. Jedna nierządnica, druga brzydka, a trzecia przepiękna. Ta brzydka praktycznie wychowuje tę najpiękniejszą, ponieważ matka zmarła przy porodzie. Siostry łączy niezwykła więź - kochają się bardzo, miłością siostrzano-matczyną. Trudno nawet określić granice tego uczucia. Piękną siostrę otacza uwielbienie i miłość wszystkich. Opiekun i nauczyciel, stary Lis, który jednocześnie jest też doradcą królewskim, kocha obie dziewczyny, dla niego chyba jako jedynej osoby nie jest najważniejsze to, że jedna jest piękna, druga brzydka, on widzi ich piękno duchowe. Obie mają piękne dusze.
Gdy na królestwo spadają plagi - nieurodzaj, susza, zaraza, choroby dziesiątkujące ludzi i zwierzęta - kapłan ogłasza, że potrzebna jest ofiara, żeby przebłagać boginię. Jedna z córek okrutnego króla musi umrzeć.

Powieść można czytać dosłownie i też będzie piękna i poruszająca. Ja jedna zauważyłam, że są tam alegorie kilku ważnych kwestii - wiary, miłości, zaufania, przyjaźni. Można by pisać długo i drobiazgowo na temat każdej z nich, ale weźmy chociażby wiarę w Boga - czy on istnieje, czy można uwierzyć w Niego nie doświadczając dowodów na jego istnienie? Czy kapłani może manipulują wiernymi grając na ich najniższych instynktach - strachu i pragnieniu przetrwania?
A cielesność człowieka - jakże ma ogromne znaczenie. To tylko tak się mówi, że nie szata zdobi, że najważniejsze, jacy jesteśmy w środku, że nasz wygląd jest sprawą drugorzędną. Takie to wydawałoby się proste, oklepane, czy jednak zgodne z rzeczywistością?
Książka jest niezwykła - pełna przenośni, alegorycznych postaci i zjawisk. Warto ją przeczytać, by uświadomić sobie nasze ludzkie, podstawowe potrzeby - miłości, akceptacji, ale też poczucia "posiadania" jednej wyjątkowej osoby, która będzie nas zawsze kochać i akceptować. Bo każdy człowiek chce być przez kogoś kochany i komuś potrzebny.