Przyjaciółka recenzja

Książki B.A. Paris cenię sobie już od dawna i po każdą nowo wydaną sięgam w ciemno. Jej historie mnie wciągają i sprawiają, że nie tylko zapominam o cały świecie i o problemach codzienności, ale również przez nie ekscytuję się życiem bohaterów i podczas czytania serce bije o wiele szybciej niż normalnie.

Sielanka. Tym słowem można było określić wspólne życie Iris i Gabriela. Zgrane małżeństwo z dobrymi zawodami, dorastającą i mądrą córką, brakiem trosk finansowych, pięknym domem z ogrodem położonym w spokojnej i malowniczej okolicy. No i wreszcie są i przyjaciele, na których można polegać. Nic jednak nie trwa wiecznie. Jedno wydarzenie spowodowało efekt domina i wspaniałe, spokojne życie powoli zaczyna zmieniać się w koszmar. Kto jest temu winien: Gabriel, który pogrąża się w depresji po znalezieniu umierającego nastolatka, Lauren, która postanawia się do nich wprowadzić, kiedy dowiedziała się o zdradzie męża, ogrodnik nowych sąsiadów mający problemy z alkoholem?
A może problem leży gdzieś indziej?

Domestic noir to jeden z moich ulubionych podgatunków ze względu na małą ilość bohaterów, duszną atmosferę i fabułę związaną z zawiłymi relacjami międzyludzkimi, które są dalekie od normalności i lukru jak w niektórych powieściach obyczajowych. A jak wiadomo, to w ciszy czterech ścian kryją się najmroczniejsze sekrety...

W Przyjaciółce akcja rozwija się powoli, dając czytelnikowi czas na zapoznanie się z bohaterami, ich charakterami, wzajemnymi relacjami, dylematami i problemami, z którymi w większym lub mniejszym stopniu muszą się mierzyć. Trzy małżeństwa żyjące na wysokim poziomie, pozornie mające wszystko, czego dusza zapragnie, przyjaźniące się i wspierające. Gdzie tkwi haczyk?
Czy istnieją ludzie, którym można bezgranicznie zaufać?
Czy wszyscy są tymi, za kogo się podają?
Jak dobrze można poznać drugiego człowieka?
Zawsze i w każdym przypadku trzeba pamiętać, że pozory mylą...

Paris jak to Paris – nie zawodzi, trzyma w napięciu i świetnie się ją czyta, bo ma bardzo przyjemny i lekki styl. W Przyjaciółce występuje gęsty i niepokojący klimat, niespodziewane zwroty akcji, a krótkie rozdziały dodają dynamiki. Zawiłość relacji międzyludzkich nigdy nie przestaje zaskakiwać, więc takie historie można wciąż czytać z wypiekami na twarzy. Co do zakończenia to zaskoczyło mnie podwójnie. Raz, że nie spodziewałam się, że tak to wszystko się rozegra i kto rzeczywiście jest „tym złym”. Dwa, że po analizie, której dokonałam, ochłonąwszy po lekturze, doszłam do wniosku, że Autorka dawała wskazówki czasem nawet dość wyraźne, komu nie można ufać, byłam więc zaskoczona, że jednak nie połączyłam kropek na czas i byłam zdziwiona rozwiązaniem. W sumie było podane jak na tacy. Myślę, że to jednak świadczy o kunszcie Paris. Jeszcze nie zawiodłam się na jej thrillerach i cieszę się, że w oczekiwaniu na najnowszą historię zostaje mi jeszcze do przeczytania Terapeutka i Uwięziona. To są wyborne lektury i połykacze czasu.