Dom recenzja

Książki Autora nie raz wpadały mi w oko, ale jakoś brak było czasu by po nie sięgnąć. Propozycja przeczytania tej, spowodowała, że pomyślałam sobie jak nie teraz to kiedy?

Komisarz Marta Lipowicz oraz jej ojciec decydują się zamienić Warszawę na spokojne miasteczko. Niestety Marta nie jest tam przyjęta zbyt serdecznie, na posterunku czuje się z dnia na dzień coraz bardziej niechciana. Kiedy dochodzi do dwóch śmierci w których dostrzega ona działanie osób trzecich, sytuacja w pracy jeszcze się zaostrza. Okazuje się, że Wschowa to miejsce gdzie od lat wszystko zamiata się pod dywan.

Autor przeniósł mnie również w przeszłość do pewnego domu dziecka. To właśnie wspomnienia jednego z wychowanków pozwalają myśleć, że obecne wydarzenia miały swój zalążek przed laty. Ta opowieść kilkuletniego chłopca zwaliła mnie z nóg. Ten ogrom bestialstwa i sadyzmu zmielił mnie emocjonalnie. Do tego misternie skonstruowana intryga i mogę powiedzieć, że chwilę trwało nim się pozbierałam.

Kościelny stworzył klimat pełen mroku i tajemnic. Odkrywał karty powoli, był czas na to aby każde zdarzenie, każda nowa informacja rozsiadła się we mnie i pociągała za sznurki emocji. Nie potrafiłam być ani obojętna ani zdystansowana. Przez moment miałam myśl, że mało w kilkuletnim chłopcu dziecka, ale czy w miejscu w jakie trafił można pozostać dzieckiem? Wydaje mi się, że nie. Tym samym autor doskonale uwypuklił pewien rodzaj dojrzałości jaka zbyt szybko trafiła się temu młodemu człowiekowi.

Do tego wszystkiego doskonała kreacja bohaterów, tak prawdziwych, tak swojskich oraz oczywiście Marta której kibicowałam całym sercem. Takich postaci chcę więcej. To przykład silnej kobiety, która świadomie podejmuje decyzje, która słucha serca, ale nie pozostaje ślepa.

Pięknie oddana bliskość Marty z ojcem, ten rodzaj symbiozy a jednocześnie niezależności. Ta ogromna potrzeba bycia zrozuminą, szukanie wsparcia gdy samej jest się nie do końca pewną swoich spostrzeżeń.

Styl autora mnie kupił, jest niezwykle płynnie i spójnie, do tego niewymuszone i bardzo naturalne dialogi. Doskonałe budowanie tempa napięciem i siłą przekazu a nie galopującymi zdarzeniami. Nie ma zbędnych słów, sytuacji, tu wszystko ma swój sens. To wszystko pozwala mi myśleć, że warsztat autora jest godny pozazdroszczenia. Moje ogromne gratulacje!

Muszę na koniec wspomnieć, że zakończenie pozostawiło dziurę w moim sercu. Odłożyłam książkę i byłam smutna, zła, wściekła... Wciąż powtarzałam w głowie nie, nie.....no nie. Panie Autorze potrafi Pan rozłożyć czytelnika na łopatki.

Cóż mogę powiedzieć, że zostałam fanem Piotra Kościelnego. Z ogromną przyjemnością, choć i lekkim strachem sięgnę po wcześniejsze książki Autora oraz będę z niecierpliwością czekać na kolejne.