Sztuka uprawiania róż z kolcami recenzja

...a jeszcze lepiej dwie. Uwierzcie, mam obie i bardzo mnie to cieszy. Nie umiem wyobrazić sobie życia bez nich.

Bez jednej - okej. To się zdarza. W lepszym lub gorszym okresie swojego życia okazujesz się miłosierny i fundujesz mniej lubianą z twoich "fasolek" jakiemuś blisko spokrewnionemu bliźniemu lub całkiem obcemu, ale za to majętnemu. Obywa się bez większych zmian w życiu. Nadal możesz biegać, jeść lody i generalnie być "tym fajnym gościem spod piątki".

Ale pewnego dnia znowu tracisz (nie dosłownie, ale jednak) około 150 gramów swojej wagi w postaci nerki numer dwa i zaczynasz życie rodem z Matrixa - nic nie jest takie, jakim się wcześniej wydawało. Lekarze serwują ci listę tego co wolno, a czego nie wolno... z naciskiem na to ostatnie. Okazuje się, że od tej pory co drugą noc będziesz spędzał w szpitalu, podłączony do jakiejś dziwacznej maszyny i że już nie możesz jeść wszystkiego ani pić więcej niż litr dziennie. Wody oczywiście. Ale spokojnie, jest jeden plus - toaletę możesz zamknąć na klucz.

Dla mnie brzmi to okropnie. Takie życie prowadzi Gal, bohaterka Sztuki uprawiania róż z kolcami. Ostatnią ze swoich własnych nerek straciła w wieku lat dwunastu, a z pożyczonych w wieku lat dwudziestu ośmiu. Teraz ma trzydzieści sześć i żyje dzięki regularnemu poddawaniu się dializom. W czasie wolnym od utrzymywania się przy życiu uczy w szkole biologii, uprawia róże i zajmuje się siostrzenicą. Poza ładnymi kwiatkami nie wychodzi jej nic. W kolejce po nową nerkę wyprzedza ją podstarzały alkoholik, dyrektor szkoły nie pochwala jej metod nauczania, a siostrzenica zachowuje się zupełnie nie tak, jak powinna. Słowem: dramat.

Taki sam jak osoba głównej bohaterki. To okropnie irytująca kobieta. Typ samotnika z przyzwyczajenia - takiego, który całe życie przeżył sam i bardzo nie lubi kiedy ktoś próbuje zburzyć jego poukładany świat. Na dodatek Gal zawsze wie lepiej. To wszyscy inni sprzysięgli się przeciwko niej.

Mimo tego książka podobała mi się bardzo i każdemu mogę ją polecić. To fajna historia i świetnie sprawdzi się przy popołudniowej kawie po pracy. Przy najbliższych odwiedzinach zamierzam sprezentować ją mamie. Jestem pewna, że będzie zachwycona :)

I jeszcze jedno, odrobina prywaty - nerki moje wspaniałe i (co za szczęście!) zdrowe - bardzo, bardzo was lubię. Niech moc zawsze będzie z wami.