Ostre przedmioty recenzja

 „Ostre przedmioty” zaczynają się jak standardowy kryminał - czyli od morderstwa. W rodzinnym miasteczku głównej bohaterki zamordowana zostaje mała dziewczynka, druga w przeciągu roku.
Jednak na mordzie podobieństwa do typowych kryminałów się kończą. Głównym bohaterem nie jest doświadczony policjant, ale młoda dziennikarka Camille, pracująca dla podrzędnej gazety. Jej zadaniem nie jest prowadzenie śledztwa, ale opisywanie go. Samo szukanie zabójcy schodzi na drugi plan, na prowadzenie wysuwa się walka Camille z jej demonami. Bo właśnie w jej rodzinnej miejscowości umarła jej siostra oraz mieszka jej despotyczna matka. Tam zaczęła się kaleczyć. To przez wydarzenia z tej miejscowości trafiła do szpitala psychiatrycznego. Do tego dodajmy problemy z alkoholem. Jak dla mnie jest tego trochę za dużo, przez co bohaterka wydawała się lekko przerysowana. Ale tylko lekko.
Wracając do szukania mordercy, to nie jest aż tak trudno odgadnąć, kto nim jest (znaczy ja nie odgadłam od razu, ale siostra już tak). Autorka jednak wciąż podaje nowe, często mylne tropy. Co jakiś czas zaprzecza poprzednim podejrzeniom. Samo zakończenie jest zaskakujące i budzi podziw do pisarki za wymyślenie takiego czegoś. Bo to, co tam się dzieje, jest kompletnie porąbane, a jednocześnie ma sens.
Książka budzi bardzo dużo różnych emocji. Jest to związane z wydarzeniami, które zmieniają się jak w kalejdoskopie. Wszystkie były na swój sposób ciekawe. Raz były spokojnie, wręcz monotonnie, moment później nie dałabym rady odłożyć nawet na moment książki, a następnie można było czuć nawet zniesmaczenie. Napięcie jednak było na wysokim poziomie, z lekkimi odchyłami w górę lub dół.
„Ostre przedmioty” poruszają wiele ważnych problemów. Śmierć dzieci i radzenie sobie z tym przez jego bliskich . Choroby psychiczne, samookaleczanie, przemoc zadawana przez nastolatków i wiele innych.
Powieść jest wciągająca, a jednocześnie dziwna, czasem wręcz obrzydliwa. Nie mniej uważam, że jest to udany thriller psychologiczny.