Darkfever recenzja

Twoja siostra zostaje zamordowana. Co robisz w takiej sytuacji?

MacKayla wyrusza sama do Dublinu, aby rozwikłać tę sprawę, skoro policja nie potrafi i choć już ten pomysł wydaje się surrealny, czytam dalej. Przecież od większych absurdów rozpoczynają się fantastyczne książki.

Książka zachowana jest w klimacie urban fantasy, więc akcja dzieje się we współczesnej Irlandii, bohaterka ma do czynienia z szybkimi samochodami i telefonami, a jednocześnie szuka antycznych przedmiotów, bo jak się okazuje, jej siostra Alina (i najwyraźniej ona sama) nie była do końca człowiekiem. Tajemniczy Jericho Barrons otwiera MacKayli oczy i pokazuje jej świat okrutnych fae, którzy mogą odebrać jej piękno albo zabić doprowadzając do pożądania, którego nie da się opanować.

Sam pomysł na fabułę nie jest zły i ma potencjał. Rodzaje widzących sidhe-seer, królestwa Seelie i Unseelie, odniesienia do religii i ich relikwii mogły naprawdę zaprowadzić czytelnika w ciekawe urban fantasy, ale po drodze niestety autorka zboczyła z kursu i zapomniała o czym chciała pisać, rozwodząc się nad ubiorem MacKayli i tym, jak bardzo lubi kolor różowy.

Akcja zawiera wiele nieścisłości i luk fabularnych, zwłaszcza w odniesieniu do głównej bohaterki. Najpierw jest poruszony fakt, że do Dublina zabiera wszystkie oszczędności, wynajmuje najtańszy pokój w okolicy, bo musi dobrze zarządzać pieniędzmi, po czym idzie do baru na duży obiad i zamawia do niego dwa kufle piwa.A w następnych rozdziałach wszędzie zamawia taksówki i kupuje nawet książki do czytania - co jest absurdem, bo przyjechała rozwiązywać śledztwo?

Sama MacKayla (książka jest napisana w narracji pierwszoosobowej) wie, że dzięki różowym ubraniom i blond włosom jest traktowana jak typowa Barbie, ale twierdzi, że ma do zaoferowania więcej niż wygląd. Ogólnie fajnie, można stworzyć stereotypową blondynkę, a potem pokazać, że liczy się charakter a nie wygląd, ale w przypadku MacKayli skończyło się tylko na takich planach. Bohaterka ciągle zachwyca się swoim wyglądem, zachowuje się jak rozpieszczona jedynaczka i podkreśla, że nie rusza się z domu bez ulubionego różowego lakieru do paznokci. Nie wspomnę już o opisach jej outfitów (białe rybaczki, różowy top, a do tego srebrny pasek i sandałki idealnie oddają vibe z 2006 roku).

Jericho Barrons, osobnik płci przystojnej, miał potencjalnie stać się kimś wow, w stylu bad boya, który wcale nie jest bad boyem, ale jest strasznie mdły. Płasko wykreowany, bez emocji, bez polotu. Wzbudzał we mnie tylko obojętność, nic więcej.

Czy sięgnę po drugą część? Nie wierzę, że to mówię, ale tak. Nie wiem czemu, ale sama fabuła rozegrała się w taki sposób, że w sumie jestem ciekawa co dalej się wydarzy. Nie spodziewam się lepszego kunsztu pisarskiego i merytorycznego w kolejnych tomach, ale liczę na to, że chociaż trochę się pośmieję z ich absurdu.