Jedyne dziecko recenzja

Autorkę znam z jej wcześniejszych, dwóch powieści i pomimo, iż nie podbiła mojego serca, to cenię ją za lekki styl i umiejętność stworzenia idealnie ukształtowanych psychologicznie bohaterów. Tym razem również nie było inaczej. Autorka wprowadza nas w akcję, jednak jest to wszystko zbyt powolne. Brak dynamiki nie wpływa dobrze na rozwój historii, a później nie jest wcale lepiej. Nie pomaga również fakt, że Denzil nieustannie „częstuje nas” informacją o stanie garderoby bohaterki – po pewnym czasie jest to naprawdę wkurzające! (Gdybym chciała przeczytać najnowsze katalogi mody, to bym to zapewne już dawno zrobiła!) Sam sprawca nie jest również wielką sensacją. Zostajemy poddani grze, jednak zbyt szybko dostrzegamy kłamstwa bohaterów i odkrywamy manipulatora, dochodząc do jedynej, słusznej konkluzji.

Powieść ma w sobie więcej wad, niż zalet, ale przyznam, że o tyle, gdy z początku ich w ogóle nie dostrzegałam, tak na koniec nieco dałam się bardziej przekonać. Przede wszystkim zmieniłam zdanie o głównej bohaterce. Nie znosiłam tej zadufanej, aroganckiej i rozchwianej baby. Byłam przekonana, że cokolwiek się o niej nowego dowiem, nie zmienię oceny na jej korzyć. Stało się jednak inaczej i to jest moja jedyna niespodzianka, jaką wyniosłam po przeczytaniu tej lektury. Jednak historia, chociaż nie jest porywającym i wyszukanym thrillerem jest dobrze napisana i porusza ważne, aktualne tematy.

Szkoda po raz kolejny zmarnowanego potencjału! Gdyby autorka inaczej „ułożyła serię kart”, nie odkrywając tych, co nie powinna, jestem pewna, że książka spełniłaby moje oczekiwania, a tak po raz kolejny rozczarowanie.

 "(…) Wiesz myśli są ulotne, niestałe, zmieniają się z dnia na dzień, podobnie jak my sami. To nasze uczynki trwają wiecznie. I na tym polega cała różnica. Nie można cofnąć tego, co się powiedziało lub zrobiło, ale można dać szansę swoim myślom zaistnieć, a potem pozwolić im odejść. Przypuszczam, że myśli to duchy naszych uczynków. W pewien sposób nie są nawet realne."