Jedenasta powieść osiemnasta książka recenzja

Literatura norweska jest specyficzna i nieco osobliwa. Moje pierwsze spotkanie z autorem książki "Jedenasta powieść, osiemnasta książka" chyba nie należało do najlepszych. Urzekł mnie jednak pomysł na niebanalną fabułę i próba stworzenia czegoś niezwykłego.

Podczas lektury poznajemy podstarzałego już Bjørna Hansena - intelektualistę, miłośnika teatru, flegmatycznego i nieco znudzonego swą egzystencją pana. W latach młodości podejmuje radykalny krok zostawienia swej żony i malutkiego dziecka dla ponętnej kochanki. Razem ze swoją nową miłością przeprowadza się do Oslo, gdzie na nowo próbuje ułożyć swe życie. Jednak z czasem mężczyzna dostrzega, iż pragnie czegoś zupełnie innego, że wzbudzająca kiedyś tyle emocji, fascynacji i uczuć kochanka, stała się dla niego obojętna.

W umyśle Hansena rodzi się nieco demoniczny i nie do końca zrozumiały plan. Za pomocą swego znajomego lekarza, postanawia upozorować wypadek samochodowy i w konsekwencji zdrowy siada na wózku inwalidzkim. Jest absolutnie pewien, że właśnie tak pragnie dokończyć żywota. Czy nie okaże się to zbyt ryzykowne? Czy gra jest warta świeczki ? Co właściwie pragnie uzyskać bohater, decydując się na realizację swego pomysłu?

Hansen przedstawia nam się jako człowiek, który nie do końca wie czego chce i do czego dąży. Jest zagubiony, zniechęcony, wiecznie udręczony i po prostu nie wzbudza mojej sympatii. Wręcz przeciwnie - irytował mnie z każdą kolejną stroną coraz bardziej.

Trudna w odbiorze, acz z pewnością ciekawa lektura dla fanów stylu Gombrowicza. Każda myśl i każdy krok głównego bohatera analizowana jest z przesadną chyba dokładnością, ciągnie się w nieskończoność. Wszystko jest jakby rozmyte i ciężko było mi skupić się podczas lektury. W powieści czytelnik znajdzie wiele melancholii, ukrytych między wierszami pytań egzystencjalnych i frazesów.

Polecam ją zatem tylko miłośnikom literatury norweskiej i twórczości Gombrowicza.