Chlapanie atramentem recenzja

Jeśli macie w domu dziecko z zacięciem pisarskim, z marzeniami o Nagrodzie Nobla w dziedzinie literatury, podsuńcie mu tę książkę. Napisały ją Anne Mazer i Ellen Potter, dwie autorki książek dla dzieci i młodzieży, które postanowiły podzielić się swoimi refleksjami i doświadczeniami. Bo …pisania można się nauczyć. W USA bardzo popularne są kursy twórczego pisania, które pomogły niejednemu (niby) zjadaczowi chleba odkryć swoją nową życiową pasję. Nie raz czytamy o kimś – że był pielęgniarką, kierowcą taksówki, kelnerką - a po kursie kreatywnego pisania napisał bestseller i został milionerem. Ale żarty na bok. Na pewno trzeba mieć mimo wszystko to coś – trzeba lubić klawiaturę, pióro i kartkę papieru. I trzeba mieć w sobie zacięcie , marzenia – chcę NAPISAĆ książkę. Trzeba mieć takie pragnienie. Tyle że młodym ludziom (i nie tylko) czasem wydaje się, że napisanie książki, to bariera, której nie są w stanie przekroczyć. Czekają na natchnienie, jak na biblijną mannę z nieba, a tymczasem trzeba pisać, pisać i jeszcze raz pisać. Rozpisywać się i czekać na natchnienie, które w końcu przecież nadejdzie. Bardzo spodobał mi się styl tej książki – na luzie, niesztampowy, coś w rodzaju pogawędek przy herbatce. Obie panie potraktowały swoich potencjalnych czytelników, jak młodszych kolegów i koleżanki, którym udzielają przyjacielskich rad. Nie są nadętymi, noszącymi głowę wysoko w chmurach pisarkami, które wszystko wiedzą lepiej. Co rusz same przyznają się do błędów, piszą o gafach, wspominają czasy, kiedy to ich pisanie faktycznie bardziej przypominało chlapanie atramentem aniżeli powstawanie literatury. Każą bawić się językiem, proponują bacznie obserwować rzeczywistość, wyprawę w głąb siebie, swoich doświadczeń, wspomnień. Książka - bardzo amerykańska i bardzo na swój sposób i odważna i dodająca odwagi. Myślę, że taką książkę mogły napisać tylko… Amerykanki. Pewnie znacie małych Amerykanów – pewni siebie, pewni swego talentu i wartości (nawet jeśli takowe istnieją w minimalnych ilościach). Tutaj autorki zagrzewają przyszłych potencjalnych do walki o swoje miejsce w panteonie tuzów literatury – piszą co rusz – Śmiało!, zagrzewają do działań, podpowiadają, wręcz pchają w objęcia literatury. Nie sposób im się oprzeć. Nie sposób po takiej lekturze nie zacząć pisać. Nawet jeśli czytelnika tej książki nie zobaczymy w przyszłości wśród wielkich tego świata, to na pewno lektura zachęci do tego – by pisać. Bo pisanie, zabawa słowem to wielka przygoda i przyjemność. A wtedy każdy nowy temat pracy języka polskiego nie będzie czymś nie do pokonania. Będzie wyzwaniem, któremu można sprostać. Będzie kolejnym odkrywaniem i siebie i języka, w którym drzemie wielka siła, piękno i potencjał. Zresztą …kto wie…..:)

W książce m.in. rozdziały: jak zacząć, imiona bohaterów, fabuła, głos narratora, sceneria budowanie napięcia, pisanie dialogów, opisy, poprawianie, sam proces pisania, pisarskie nawyki, tożsamość pisarska, krytyka i pisarska dola.