A tam, cicho być! recenzja

Nie ma chyba osoby, która nie znała Bohdana Smolenia. Doskonały aktor kabaretowy, komediowy i filmowy. Dla starszej publiczności znany z kabaretu Tey, gdzie w jednym ze skeczu wcielił się w niezapomnianą Pelagię, a nieco młodsza publika kojarzy go z kreacji listonosza, gdzie niemal co odcinek Świata według Kiepskich wypowiadał kultowe już słowa "Ale jaja". Jednak za tą maską krył się zupełnie ktoś inny.

A tam, cicho być! Biografia Bohdana Smolenia to krótki, ale niezwykle barwny opis życiorysu Bohdana Smolenia. Jego kariery scenicznej, pierwszych kroków na kabaretowej scenie, czy tworzenia niezapomnianych postaci. W biografii nie zabrakło również wątków prywatnych pierwszego małżeństwa, samobójczej śmierci syna, która trwałe odcisnęła piętno na całej rodzinie, ale również ostatnich bardzo trudnych lat, które naznaczone były cierpieniem i chorobą.

Obraz mężczyzny, który wyłania się z książki, zupełnie przeczy temu, co mogliśmy podziwiać na ekranie. Z jednej strony wesoły człowiek, który bawił trafnym żartem, a z drugiej strony osoba smutna i nosząca w sobie niewyobrażalną rozpacz. To takie zerwanie, może delikatne omiecenie mitu, który przez lata narósł wokół Smolenia. Tutaj niemal czarno na białym mamy prawdziwą, nie sztucznie wykreowaną postać, który w swojej tragedii praktycznie nie otrzymał pomocy.

Nie jest to lektura, która karmi nas radością i szczęściem. Mając w pamięci Bohdana Smolenia, trudno jest czytać o niezwykle przykrych momentach z życia artysty. Uzależnieniu, śmierci, bankructwie czy chorobie. Autorka nie skupiła się tylko na prywatnej stronie aktora, ale pokazała jego artystyczną ścieżkę. Choć nie ukrywam, że zabrakło mi tu szerszego opisu Świata według Kiepskich, w których do samego końca raczył odbiorców zabawnym rymem, czy wyszukanym żartem.

Dla mnie była to niezwykle ciekawa, ale i wywołująca sporo emocji podróż. Podróż w głąb życia artysty, który był zupełnie inaczej odbierany. To też gorzka refleksja jak bardzo można ukrywać swoje emocje i przeżycia. Bohdanowi Smoleniowi wychodziło to niestety idealnie.