Diabeł recenzja

Diabeł.
Samotnik z wyboru, a może i z konieczności.
Były żołnierz GROM-u.
Twardy. Silny. O niezwykłym darze do szczegółów chwytania. To był jego atut.
Nagle armia jego domem przestała być.
Sens życia utracił.
Ale miał ją.
Swoją Sukę.
„ Bo Suka dla Maksa nie była psem. On był jej człowiekiem, a ona jego bratnią duszą ”.

Tarnowskie Góry.
Kiedyś jego dom rodzinny.
Dzisiaj miejsce rozliczenia z przeszłością.
Pogrzeb ojca miał tym rozliczeniem być.
Ze śmiercią brata. Z żalem. Z ucieczką.
Zapoczątkował jednak zdarzeń sekwencje, które Maks krok po kroku odkrywać zaczął.
I wpadł. Wprost w wojnę. Pomiędzy przyjacielem ojca, a lokalnym gangsterem.
To, co odkryje, stanowić będzie dla niego skrawek przeszłości, jakiej nie znał.
Gwałt. Żywym towarem handel. Przemoc. Śmierć.
Właśnie tam. W jego rodzinnych stronach.

„ Diabeł ”.
Powieść sensacyjna na postaci oparta.
Powieść, gdzie życie głównego bohatera stanowi fundament jej fabuły.
I, mimo że, zwrotów akcji jest tutaj wiele, to postać Maksa nadaje tej opowieści sensu i przesłania.
Nie ma Diabła bez Maksa.
I nie ma Maksa bez Diabła.

Książka ta, wprawdzie sensacyjna, dostarczyła mi ogromu wzruszenia.
A to dzięki relacji głównego bohatera ze swoim psem.
Oboje kogoś stracili.
Oboje w armii służyli.
Oboje samotności doświadczyli.
Bratnie dusze. Przyjaciele najlepsi.
I więź między nimi niesamowita.
I zaufanie bezkresne.
I miłość.
Jedno bez drugiego nie istnieje.

Za stworzenie postaci Maksa brawa dla autora. Za obraz weterana wojennego, dla którego walka z trudnymi wspomnieniami oparta jest na wewnętrznej sile i determinacji.
Warto dodać, iż na potrzebę napisania książki Robert Ziębiński przebywał w otoczeniu żołnierzy, by zagłębić istotę ich życia w armii.
I, może sceny niektóre nieprawdopodobne się wydawały. Może troszkę ubarwienia sie tutaj pojawiło.
Ale małe to dla mnie ma znaczenie.
Liczyły się emocje, a tych było ogrom, czego się nie spodziewałam.
Pozostaje mi czekać na ekranizację.
Eryk Lubos to idealny aktor do wcielenia się w rolę Maksa.