Tajemnica Dąbrówki recenzja

Dzieci posiadają niesamowity dar.
Dostrzegają rzeczy, które dorośli pomijają.

Brzmi znajomo?
Ich uwaga jest niezwykła.
W mnogość sytuacji i doświadczeń zauważają więcej detali niż my.

Okazuje się, że idealnym przykładem malucha obdarzonego ponadprzeciętną intuicją jest Tomisława Lipowska, bohaterka książki bazującej na kulturze słowiańskiej autorska Katarzyny Bereniki Miszczuk "Tajemnica Dąbrówki " od Wydawnictwa Mięta

Jesli ktoś z Was zna poprzednia jej książkę, już doskonale wie jak dynamiczne tworzy obrazy. Szczerze mówiąc chyba nigdy nie czytałam niczego równie blyskotliwie rozwiniętego w stosunkowo krótkim czasie lektury.

Rodzina Lipowskich to bardzo nietypowe osobistości! Znają się jak mało kto na demonach i słowiańskich mitycznych stworzeniach! Co więcej! Wszystkie te dziwactwa dostrzegają w swojej okolicy z uwagi na korzenie- w końcu ich ciocia jest szeptuchą.

Co tym razem wydarzy się w domu w Bielinach?
Mama planuje powrót do pracy ale ciocia niedomaga i do opieki nad Dąbrówka i Tosią (mimo jej ogromnego niezadowolenia) potrzebna jest niania.
Najmniej zaintrygowana tym pomysłem ośmiolatka sprawnie odstrasza dwie pierwsze kandydatki na to stanowisko historią swojej rodziny i okolicznymi warunkami.
Uciekając się do licznych klamstw ściąga na swoją rodzinę trzecią z rzeczowych kandydatek, Domrokę Srogą- postawną, barczystą i niesamowicie nietypową ale jedyną chętną do opieki nad dziećmi.

Czy jej kisiel jabłkowy naprawdę jest z jabłek?
A czy kanapki Leszka poza twarożkiem naprawdę posiadają zioła z ogrodu?
A może to trucizna? 😱
Ale co najważniejsze, dlaczego Dąbrówka tak polubiła Panią Srogą?

Jestem oczarowana tą lekturą!
Ma w sobie mądrość, o której wielu z nas już zapomniało z uwagi na panujące czasy, ale także humor, który nie jest możliwy do podrobienia. Blyskotliwie wprowadza w świat bujnej słowiańskiej wiary, nie szczędząc przy tym szczegółów dotyczących wargina, gumieńca czy osobliwego błędnego ognika lub bzionka, stróża bzu.

Całość dopełniają ilustracje Marcina Minora. Jak zwykle ponadczasowe, charakterne i doprawione ogromną ilością przerysowań.

Czego można chcieć więcej?