Dar anomalii. Księga 1 recenzja

Jak często sięgacie po debiuty? Jaki macie do nich stosunek?

Przyznam się, że ja podchodzę do nich z rezerwą, równocześnie jednak mam do nich pewną wyrozumiałość. Ostatnio czytam ich dość sporo i bardzo często jestem pozytywnie zaskoczona. Tak też było przy„Darze Anomalii” P. Zbroszczyka.

W książce mamy dwa różne, ale przeplatające się ze sobą światy, dwóch głównych bohaterów i całe mnóstwo tajemnic do wyjaśnienia. Leba to Parkanin, który mimo swego młodego wieku, chce przejść próby i spotkać się ze swoim przeznaczeniem. Bren zamieszkuje Estepię i bardzo brutalnie dowiaduje się, że nie warto przywłaszczać sobie cudzej tożsamości, bo może się to zakończyć śmiercią. Jednak, gdy tych dwóch młodzieńców się spotyka, pojawia się jeszcze większe niebezpieczeństwo.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie, dosłownie się przez nią płynie. Akcji jest sporo, nie można się nudzić. Za każdym razem, gdy wydaje nam się, że nasi bohaterowie są wreszcie bezpieczni, następuje BUM i wydarzenia na nowo przyspieszają. Mamy wprawdzie dwóch głównych bohaterów, ale drugoplanowych jest całkiem sporo, co bardzo urozmaica fabułę. Bardzo ciekawy jest pomysł na przenikanie się światów i związaną z tym magię. Chociaż o zasadach działania tej ostatniej chętnie dowiedziałabym się więcej, bo wiemy o niej tyle ile nasz bohater, czyli właściwie nic. Intryguje mnie również organizacja Piewców. Jest tu tyle wątków i tajemnic, że nawet nie wiadomo o co się zaczepić. Jest to typowy pierwszy tom, który zarysowuje główny problem i bohaterów, a po przeczytaniu mamy więcej pytań, niż na początku. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach dowiemy się więcej o anomaliach, bezsennych, magach oraz o Parkanie i Estepii. Chętnie dowiedziałabym się także, jak zakończył się konflikt między Qanotlari a Eskami. Bardzo zaciekawił mnie ten wątek. Wspomnę tylko, że okładka również jest cudna i przyciąga oko :)

Do minusów muszę jednak zaliczyć to, że czasami nie czułam emocji u naszych bohaterów. Ktoś umiera, przyjaciel zostaje ciężko ranny, kogoś oślepiają, a oni specjalnie się tym nie przejmują, dalej robią swoje. Wprawdzie jest wspomniane, że bohater ma jakieś odczucia, ale nie widać tego w jego postępowaniu, lub czasami jest tego za mało, przez co momentami wydawali się bezduszni.

Ogólnie jednak polecam i czekam już na kolejny tom!