Kaznodzieja recenzja

Ekipa z komisariatu z Tanumshede w Szwecji tym razem również nie ma łatwego zadania. Patrik Hedstrom z kolegami musi ustalić,co wspólnego ma morderstwo młodej kobiety, której zwłoki odnaleziono w Wąwozie Królewskim z zaginięciem dwóch dziewczyn sprzed ćwierć dekady. Jaka jest prawda?

Camilli Lackberg nikomu nie będę przedstawiać. Niestety - znowu - nie podołała moim oczekiwaniom. Nie jestem w stanie jej polubić. Myślałam, że tylko początek tej sagi jest słaby. Nie zanosi się na poprawę. Kryminał? Nie, kolejna jego podróbka. Szwedzka prowincja z trupem i naprawdę zapowiadało się dobrze. Znalezione dwa szkielety, ekspertyz, śledztwo. Za chwilę Erika, żona Patrika, spodziewająca się dziecka, do której przybywa rodzina i przesiaduje u niej pewien czas. Ileż można?! Jeśli kryminał, to kryminał, a nie love story z paradokumentu!

Nie rozumiem zachwytów tylu ludzi. Naprawdę. Pisząc kryminał, w założeniu, chcemy wyciągnąć z człowieka tę ciemną, wręcz momentami zwierzęcą naturę. Nie ma czegoś takiego jak kryminał obyczajowy - zapomnijcie. To fikcja. Tutaj mrok jest, ale zaraz ugłaskany domem i kaprysami bohaterki. Nie tędy droga. Rozumiem, że ramy gatunkowe można rozszerzać. Jednym to wyjdzie (patrzcie na nową Katarzynę Bondę) innym nie. To ten drugi przypadek. W założeniu ma królować zło i wszelkie niegodziwości. To komisarz ma walczyć o sprawiedliwość. Tutaj zło jest cukierkowo okiełznane. Wniosek? Załamałam się nerwowo.

Niestety również nie mogę Wam polecić tego tomu. Krótko? Nuda. Dłużej? Parodia bliższa kabaretowi niż rasowemu kryminałowi. Niewypał gatunkowy. Jeśli szukacie naprawdę kryminału, to polecam np. naszego Maxa Czornyja, więc niedaleko. Tu ciśnie mi się na usta jedno pytanie z „Resetu” Krzysztofa Domaradzkiego. Nie zacytuję, kto czytał, wie, o które chodzi. Jestem totalnie załamana, zbulwersowana i zawiedziona. Nie czytajcie tego.