Czyste Cięcie recenzja

Czekałam na przeczytanie tej powieści już jakiś czas, nastawiałam się na wielkie BUM i co otrzymałam? Naprawdę duże bum! Byłam bardzo przyjemnie zaskoczona, gdyż powieść jest prowadzona z pomysłem, roztropnością i według schematu znanego tylko samej autorce. Co jej się naprawdę udało, powieść nie wymknęła jej się z rąk, cały czas miała nad nią władzę bawiąc się z czytelnikiem. Czasami zastanawiałam się, czy autorka da radę prowadząc podwójną grę – ukazując morderce i policjantkę w jednej powieści. Pani Monsour wykorzystała punkt widzenia mordercy oraz policjantki, która wyjątkowo sprytna szybko wpadła na jego trop. Jednak jak to bywa, na wysoko postawionych ludzi, trzeba mieć żelazne dowody. Takowych brakowało i to jeszcze bardziej napiętnowała akcję, bo kolejne osoby giną, policja wie, kto zabił,a nie może go zatrzymać.
Rzadko kryminał ma taką historie, że nie mogę się domyślić, co będzie dalej. Przeważanie znajduję rozwiązanie już w środku książki i nic mam z zabawy. A wiem, że nie lada sztuką jest prowadzić grę z mordercą a zarazem z czytelnikiem. Trudno jest opanować sytuację na tyle, żeby ani policjant prowadzący śledztwo ani czytelnik nie domyślił się, która osoba jest przyczyną całego zamieszania. I niekiedy autorzy wykorzystują pojedyńcze przebłyski myśli mordercy, ale rzadko się to sprawdza. Trochę dodaję napięcia, jednak niezbyt dobrze jest prowadzone. Autor, który chce prowadzić swoje własne morderstwo i śledztwo musi myśleć za dwie osoby – i Pani Monsour to się udało. Wykorzystała więcej niż przebłyski świadomości i myśli mordercy, ale zarówno pokazała jego strefę psychiczną, emocjonalną i fizyczną. Pokazała bardzo zgrabny portret kogoś, kto ma problemy z własną osobą. Kogoś, kto pod wpływem przemocy jest w stanie zaspokoić brzęczenie w głowie oraz samego siebie.
Jedyne, co jak zwykle rzucało mi się w oczy, to postać głównej bohaterki – idealnej Paris. Piękna, wysportowana, sprytna i przebiegła. Marzenie każdego autora, mordercy i mężczyzn na około. Dla czytelnika lekka zmora, jednak ujmując ten fakt, nie mam do czego się przeczepić. Naprawdę dobry kryminał.
(Na marginesie – znalazłam jedną czy dwie literówki, ale reszcie nic nie ubyło;)