Czysta anarchia recenzja

Rozmawiając dzisiaj z koleżanką, właśnie na temat Wood’ego Allena, stwierdziłyśmy obie, że to taki stary, mały, chamski i ironiczny człowiek, a jego fenomen bierze się z tego, że ludzie kochają takich ludzi. Nie wiedzieć czemu, ale takich kochają. Patrząc wczoraj na jego wypowiedzi(cytaty) stwierdzam, że naprawdę podoba mi się ten człowiek. Jak nikt inny wie, co w trawie piszy. Nie boi się powiedzieć swojego słowa, nie ważne jakiego tematu dotyczy.
Surrealistyczne wypaczenie świata na potrzeby przedstawienia określonego problemu czy grupy ludzi. W sposób surrealistyczny opisuje życie, nasze najgłupsze pomysły i pytania, będące niezbyt wysoką elokwencją naszego myślenia.Nie które opowiadania są tak prawdziwe, tak wybrzuszone, aż śmieszy, że ktoś mógł wpaść na taki pomysł. Pod pazuchą dziwacznych nowelek kryję się głębsza myśl, którą trzeba umieć wykryć. Być wyczutym na styl wypowiadania się Allena, bo naprawdę czasami ciężko go zrozumieć. Ma bardzo filozoficzny, naukowo-urzędowy styl poprzeplatany środkami stylistycznymi i epitetami, w którym można nie raz się zagubić. I to bardzo mi się podobało, sposób w jaki elokwentnie i mądrze wypowiada swe myśli.
Według mnie jednym z najlepszych opowiadań jest z Myszką Miki (“Disneygate – przełom”), przedstawiam fragment:

"[...]Adwokat: I co się w końcu stało?
Świadek: Z Kaczorem Duffym przestałem się widywać, od kiedy został scjentologiem.[...]
[...] A: Czy to prawda, że Goofy miał problem z narkotykami?
Ś: Był uzależniony od Percodanu.
A: Jak długo to trwało?
Ś: Goofy przeszedł na środki znieczujące po wypadku w filmie rysunkowym. Na parasolu zeskoczył z Empire State Building i stłukł sobie plecy. [...]" (Widać, że bohaterowie kreskówek nie mają łatwo.)