piekło-niebo recenzja

Kraków. Maj. Okres pierwszej komunii świętej. Sielankę przerywa zabójstwo dziewięcioletniego chłopca. Został uduszony i zgwałcony. Niebawem następuje drugie morderstwo, a kolejne dziecko zostało porwane. W mieście zawrzało, tym bardziej że premierę miał film braci Sekielskich „Tylko nie mów nikomu”. Napięcie rosło z każdym dniem. Przy kolejnych zwłokach policjanci znaleźli papierową zabawkę „piekło-niebo”. Czy ma ona znaczenie?
Policja robi, co może, by odkryć sprawcę, ale zespół śledczych, składający się z osób, które walczą ze swoimi demonami, daleki jest do pełnego zwarcia szyków i owocnej współpracy. Niesnaski i napięta atmosfera nie pomagają w śledztwie, a czas nieubłaganie ucieka...

Piekło-niebo to druga książka Pawła Fleszara i druga, z którą miałam możliwość się zapoznać. Już czytając Powódź, stwierdziłam, że Autor ma przed sobą przyszłość, bo historia była napisana interesująco, w dobrym tempie, prężnie i bez dłużyzn. Do jego drugiej książki już mam mieszane odczucia. Jednak nie dlatego, że zawiódł Autor. Narracji nie mam nic do zarzucenia. Bohaterowie wyraziści i ciekawie przedstawieni, fabuła osnuta została wokół starej „podwórkowej” zabawy piekło-niebo, co czyni ją atrakcyjniejszą, tempo wydarzeń również nie da czasu na zaczerpnięcie głębszego oddechu.
Chodzi mi o tematykę, którą Autor poruszył. To, że zabijają się dorośli, śledzą się, krzywdzą, nie robi na mnie zbytniego wrażenia. Jednak, gdy makabra dotyczy dzieci, które z racji wieku są w pełni zależne od osób dorosłych, ufają im, a w świat wchodzą z naiwną wiarą, nadzieją i radością, to czyta mi się średnio. Nie dlatego, że mnie jakoś szczególnie przeraża, ale tematyka automatycznie wywołuje we mnie negatywne emocje i wyobrażam sobie, co bym takim krzywdzicielom zrobiła. Wszystko aż się we mnie gotuje.

Trudno było mi się też przyzwyczaić, że Paweł Fleszar nie skupił się na jednym wybranym bohaterze. Przez to niełatwo było mi się z jakąkolwiek postacią zżyć i zrozumieć jej postępowanie. Zakończenie było bardzo zaskakujące i efektowne, ale nie wszystko mi w nim zagrało.
Niemniej to było kolejne udane spotkanie z jego twórczością i będę czytać kolejną książkę Smog. Na scenie znów pojawi się komisarz Wit Nawrocki. Może wtedy coś zaiskrzy...