60 recenzja

“Ludzi trzeba karmić w telewizji kłamstwem, a im to kłamstwo jest większe, tym lepiej się sprzedaje.”

"60" Magdaleny Pyznar to teoretycznie fikcja literacka, ale gdyby ktoś mi powiedział, że wydarzenia przedstawione przez autorkę są realne - uwierzyłabym. Co więcej przez całą książkę czułam jakby, ktoś mi losy Walerji i Dawida opowiadał w ten sam sposób co rodzice przytaczający jak dziadek i babcia się poznali. Na spokojnie, luźna opowieść do niedzielnego obiadu.
O ile oczywiście można tak nazwać historię modelki i internetowej gwiazdy, której życie nagle zmienia się po poznaniu Dawida. Mężczyzny, który musi się ukryć, bo jeden z jego współpracowników zaczyna regularnie odwiedzać prokuraturę. A skoro Walerija chce poznać go bliżej, to musi uciec wraz z nim. Demonów z przeszłości nie jest łatwo się jednak poznać
Każdy bohater w książce Pyznar, - a jest ich kilku - ma mocno wyrysowany indywidualny charakter i osobowość. Bohaterzy nie są miałcy i dzięki temu czytelnik może poczuć z nimi więź lub wręcz przeciwnie. Wszyscy się różnią, charaktery postaci wyraźnie wybrzmiewają, gdy przychodzi ich kolej na pociągnięcie fabuły. Na marginesie, to dawno tak bardzo nie czułam takiej antypatii do fikcyjnej postaci, jak do Adama... tragiczny człowiek.
Nie da się też ominąć mocno wybrzmiewającego "warszawskiego" klimatu - i nie chodzi mi o opis miejsc, a o zachowania, wysławianie się - po prostu styl bycia bohaterów. Czasem jest tak, że czuje się czegoś/kogoś vibe, i dla mnie w tej książce jest to właśnie wwa styl, choć sama akcja powieści nie dzieje się wyłącznie w stolicy.
Nie powiedziałam jeszcze, że to debiut, bo... sama tego nie czułam. Wiem, że jest dużo czytelników, którzy boją się debiutów i przekonuję, że w tym wypadku obejdzie się bez obaw, "60" to dobra pozycja i myśle, że dużo autorów chciałoby, aby ich pierwsza książka tak wyglądała.
Jestem bardzo ciekawa co wydarzy się w dalszych losach bohaterów. To dopiero pierwszy tom i autorka zrodziła we mnie wyraźny apetyt na więcej.