River recenzja

Niewiele mówiący tytuł, który początkowo kojarzyłam z rzeką… Na książkę zdecydowałam się bowiem już jakiś czas temu, ale w czasie gdy na nią czekałam, szczerze Wam powiem, kompletnie o niej zapomniałam. 

Pierwsze wrażenia po jej otrzymaniu były mniej więcej takie: „Mam nadzieję, że nie wkopałam się w beznadziejny romans”. Tak, dokładnie tak sądziłam i tego się bałam. Zastanawiałam się jak to się stało, że do przeczytania owej książki w ogóle się zgłosiłam. Ale gdy zerknęłam jednym okiem na opis z tyłu okładki, wiedziałam już, co mnie do niej przyciągnęło. To, czego się po niej spodziewałam, w stosunku do tego, co otrzymałam, przekroczyło wszelkie moje wyobrażenia.

„River” to opowieść o dwójce ludzi brutalnie skrzywdzonych przez los. I to, na co chcę Wam od razu zwrócić uwagę to fakt, że macie przed sobą nie banalny romans, a przepełnioną ogromnym bólem i cierpieniem historię o próbie odbudowy swojego życia przez dwójkę dorosłych ludzi. Ona – ucieka przed przemocą ze strony męża, przed ciągłym poniżaniem i kontrolą. Tworzy nową tożsamość i zaczyna nowe życie z dala od niego. Musi to zrobić nie tylko dla siebie samej, ale przede wszystkim dla swojego dziecka, które nosi pod sercem. On – ucieka przed samym sobą. Przed niesłusznym poczuciem winy za śmierć bliskiej osoby. Przed własnymi wyrzutami sumienia z powodu tego, czego doświadczył jako bezbronne dziecko. Każdego dnia boryka się z nienawiścią do siebie samego i do otaczających go ludzi. 

Dwoje ludzi z podobnymi doświadczeniami, ale całkowicie różnymi reakcjami na nie i próbą radzenia sobie z nimi. Są jak ogień i woda. Mimo wszystko mają w sobie ludzkie uczucia, nie są potworami, mają w sobie odwagę do działania i zmian oraz próbują pozytywnie patrzeć w przyszłość. Pomagają sobie wzajemnie, pomiędzy nimi rodzi się swoista więź, przyjaźń. Czytając o ich życiowych perturbacjach i problemach, podglądając jak mimo wszystko idą do przodu, możemy czerpać siłę, by mierzyć się ze swoimi własnymi kłopotami. Oni pokazują, że warto o siebie walczyć i nigdy się nie poddawać. 

I na koniec chciałabym wspomnieć o samym zakończeniu, które wbiło mnie w osłupienie. Autorka tak zagrała na emocjach, tak skołowała Czytelnika, że wciąż jestem pod wrażeniem, jak jej się to udało. Kiedy już Ci się wydaje, że wiesz, jak wszystko się skończy, nagle akcja zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Dawno już żadne zakończenie książki nie było dla mnie tak zaskakujące. A sama książka – porusza delikatne i drażliwe tematy skomplikowanych bohaterów i jest jedną z trudniejszych książek jakie ostatnio czytałam.