Bracia Slater. Dominic recenzja

Bronagh Murphy od śmierci rodziców zdystansowała się od swoich rówieśników. Nie ma przyjaciół, zawsze siedzi sama i czuje się z tym dobrze. Jednak gdy do szkoły zawitają bracia Slater, dziewczyna nie będzie miała ani chwili spokoju. Już pierwszego dnia, odkąd się pojawili, zaczęli grać jej na nerwach. Dominic wziął sobie za cel, dokuczanie jej na każdy możliwy sposób, a to, że dziewczyna nie zwraca na niego uwagi, tylko podkręca go bardziej. Bronagh od zawsze była niewidzialna, a za sprawą jednego z bliźniaków, miała znaleźć się w centrum uwagi, co w ogóle nie było jej na rękę. Stara się jak może, żeby tylko chłopak dał jej w końcu spokój, jednak nie wie, że takim zachowaniem, przyciąga go do siebie. A Dominic zawsze dostaje to, czego pragnie. Czy chłopak w końcu sobie odpuści? Czy doprowadzi do tego, że Bronagh po pewnym czasie się podda?
Historia Dominica i Bronagh porwała mnie od samego początku i nie chciała wypuścić, dopóki jej nie skończyłam. To, co tam się działo, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Nie spodziewałam się, że aż tak może mi się spodobać, więc jestem ogromnie tym zaskoczona. Chwytała mnie za serce wtedy, gdy najmniej się tego spodziewałam. Już od pierwszych stron poczułam silną więź z bohaterami, którzy zaskakiwali mnie na każdym kroku. Przyprawiali o szybsze bicie serca i lawinę łez. Niejednokrotnie przyłapywałam się na tym, że kurczowo zaciskałam ręce i wstrzymywałam oddech, gdy akcja w książce zaczynała wrzeć. Bohaterzy byli zadziorni, zawsze stawiali na swoim i dzięki swojej unikalności,
przyciągali mnie do siebie jak magnes. Ich potyczki słowne rozbawiały mnie do łez, nie dając chwili wytchnienia. Podczas czytania czułam się tak, jakbym znalazła się w świecie wykreowanym przez Autorkę, z bliska przyglądając się bohaterom i czując każdą emocję wypisaną na ich twarzach. Jestem szczęśliwa, że właśnie teraz po nią sięgnęłam i wiem, że ta historia zostanie ze mną na dłużej.
Polecam ją całym sercem i jestem pewna, że wielu osobom może się równie mocno spodobać, jak i mnie. Jednak bez chusteczek pod ręką, nie radzę nawet jej zaczynać.