Opowieść podręcznej recenzja

Czy jest ktoś kto nie zna "Opowieści podręcznej" lub nie słyszał chociażby o popularnym serialu stworzonym nq podstawie książki? Czy jest ktoś, komu o uszy nie obiła się historia Fredy, która doczekała się ultrakonserwatywnych warunków życia dedykowanych kobietom, szczególnie tym odznaczającym się płodnością?
Nie ukrywam, że planując przeczytanie "Testamentów" obiecałam sobie w pierwszej kolejności nadrobienie książkowej wersji historii Republiki Gilead. I choć serial bardzo mi się spodobał, książka w pierwszym wrażeniu również - jednak po ochłonięciu stwierdzam, że czytało się książkę Marwood jak po grudzie.

Freda traci rodzinę, dziecko, wolność, niezależność, a przede wszystkim traci swoją kobiecość, stającą się w rękach mocno fanatycznych ludzi - w szczególności mężczyzn - przedmiotem, rzeczą, którą można zabrać, wystylizować według własnych upodobań, przekształcić w miano oczekiwanych schematów. W imię Republiki kobiecość nie ma prawa istnieć, akt seksualny ma być obowiązkiem, broń Boże przyjemnością, należy być silnym, a przede wszystkim należy podporządkować się idei Gileadu. Nie ma tu miejsca na własne zdanie, pragnienia, marzenia - to świat, w którym kobieta ma pełnić z góry określone funkcje, a jakiekolwiek sprzeciwy pociągają za sobą brzemienne w skutkach reperkusje, często kończące się śmiercią. Republika to świat fanatyzmu religijnego, jednej słusznej idei, podporządkowania społecznego - zasadniczo to świat straszny, smutny, szary, pozbawiony jakichkolwiek barw - chyba że jesteś Podręczną i Twoja rola kończy się na urodzeniu dziecka. Wtedy możesz szczycić się oprócz szarości czerwono-białym habitem.

Marwood tworząc niemal 40 lat temu historię Gileadu zapewnie nie zdawała sobie sprawy, na ile jej wyobraźnia może zbliżyć się do rzeczywistości. Czy można przez to domniemywać, że niemal identyczne kłopoty kobiet i idea poddania kobiety względem mężczyzny trawią nas od lat, od stuleci? Wierzę, że nie doczekamy czasów Gileadu.
Pierwszy raz oceniam ekranizację lepiej niż książkę. Być może ocena moja podyktowana jest potrzebą relaksu i gładkofalowej historii bez zbędnego brnięcia w skomplikowane przemyślenia czy wojny myślowe, jakich nie szczędzi autorka w swej książce. Zmęczyło mnie to, choć przyznając obiektywnie bardzo ładnie Atwood operuje słowem. Ja jednak pozostanę w sympatii względem serialu, choć nie odmówię przeczytania "Testamentów".

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości www.czytampierwszy.pl.