Jedenaście minut recenzja

Nie przepadam za Coelho, co nie oznacza, że nie czytam jego książek. Przeczytałem bardzo wiele, niektóre nawet dwa razy, jak właśnie te „11 minut”. Większość jego książek jest dość banalna (nie lubię tego słowa, ale nie wiem jakiego innego użyć), ale bardzo przyjemnie się czyta. Ciągle zastanawiam się skąd bierze się taka jego wielka popularność na całym świecie? Ale o tym może później, teraz trochę o samej książce.

Pierwsze co mi się skojarzyło po jej przeczytaniu, to taka scena z filmu „Pretty woman”, kiedy główna bohaterka – Vivien, rozmawia ze swoją koleżanką na temat, której z koleżanek w zawodzie udało się z niego uciec wraz z księciem z bajki, rycerzem na koniu czy innych pięknym, młodym i bogatym. Cóż, pamiętacie te dywagacje i ich rezultat? Nie odbierając nikomu prawa do szczęścia to dość sporadyczny przypadek, co zresztą potwierdzają różne badania naukowe. Gdybyśmy patrzyli jednak tylko na statystyki, nie byłoby ciekawych powieści. Bo właśnie te kilka przypadków, tak unikatowych, jest interesujących i wartych opisania.

W opętanym hedonizmem świecie, bardzo ciekawe było przypomnienie, że istniała przez wieki prostytucja sakralna, która niestety umarła śmiercią naturalną. Bo była przecież ciekawym zjawiskiem z pogranicza zbrukania ciała i oczyszczenia duszy, coś obecnie niepojętego. Szkoda, że to tylko kilka zdań w książce.

Generalnie, to nic innego, jak kolejna opowieść o Kopciuszku, tyle tylko, że w „innych okolicznościach przyrody”. Tak zresztą jak wspomniany przeze mnie wcześniej film „Pretty woman”. A opowieść o Kopciuszku zawsze wzrusza. Nie kwestionuję w żaden sposób tego, że autor oparł ją na autentycznej historii. To piękne, że komuś się powiodło, że jest kobieta, która wyrwała się z zaklętego kręgu. Chwała jej za to.

Tak się zastanawiam, dla kogo ta książka była inspiracją? Czy na przykład wszystkie te twarze Grey'a nie wzięły się właśnie stąd? Widać, że „Wenus w futrze” fascynuje ludzi od dłuższego czasu, co autor umiejętnie wspomina. Sam zmierzyłem się z Sacher-Masochem, a raczej z jego rzeźbą...!

Teraz może czas by powrócić do zagadnienia popularności autora, bo sam ciągle się nad tym zastanawiam. Mimo wszystko świat jego powieści, to świat ludzi na swój sposób wolnych, podążających za swoimi marzeniami, bądź walczących ze swoimi lękami czy fobiami. Do tego trochę niby filozoficznych przemyśleń, atrakcyjni bohaterowie, sprawny styl i język i mamy sukces zapewniony. Chyba do tego trzeba jednak znaleźć się w odpowiednim „miejscu i czasie”. Wiem, trochę przemawia przeze mnie zazdrość, że samemu mi się nie powiodło. Może i tak, ale kto nie chciałby sprzedawać swoich książek w setkach tysięcy czy milionach egzemplarzy i nie być posądzanym o bycie autorem Harlequinów, erotycznych romansideł i innych tego typu pozycji?

Wracając jeszcze do tytułu: na ile to określenie czasu jest właściwe i dokładne. Sam autor wspomina o wersji „8 minut”. Jaka jest ta prawdziwa średnia i gdzie każdy z nas się znajduje? Tego akurat nie da się wyczytać z książek.

Ale poza tym: warto czytać!