Czerwona tygrysica recenzja

„Czerwona tygrysica” jest drugim tomem cyklu Dziedzictwa Krwi autorstwa Amelie Wen Zhao. W powieści trafiamy w kolejne wydarzenia, które nie są zbyt optymistyczne. W świecie księżniczki jest tylko chaos i brak sojuszników, którzy mogliby podać pomocną dłoń w chwili kryzysu. Pierwszy to m urzekł mnie wszystkim, nowym dla mnie miejscem, bohaterami, interesującym systemem magicznym. Wydarzenia sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, jak zawalczy o kraj jego prawowita królowa? Czy uda jej się pokonać reżim i przywrócić ład i porządek?

Główną bohaterką książki autorstwa Amelie Wen Zhao pod tytułem „Czerwona tygrysica” jest Anastazja Michajłowna, jedyna ocalała z jej rodu. Wszystko przez Morganię, ciotkę Anastazji, która nie cofnie się przed niczym, zwłaszcza przed przelaniem krwi. Dziewczyna jest zmuszona na ucieczkę, została zdradzona, nie ma zamiaru jednak patrzeć na to, jak jej poddani cierpią. Nie chce dać przyzwolenia na siejący dookoła terror i strach. Anastazja trafiła do siedziby Czerwonych płaszczy, gdzie po raz kolejny wpada w zasadzkę. Jedyną osobą, na którą może liczyć jest Ramson. Wspólnie z nim przygotowuje plan, aby ponownie wrócić na tron i odebrać ciotce to, co od zawsze należało do niej. Kierunek fort w Bregonie, a w nim twarde negocjacje z jego władcą. Czy przyniosą pożądany skutek? Jakie plany ma wobec Any sam Ramson? Czy rewolucja zakończy chaos?

„Czerwona tygrysica” ukazuje, że historia zmierza dalej, jest bardziej dojrzała, bogatsza w nowe doświadczenia. Anastazja stała się silniejsza, bardziej zdeterminowana do tego, aby odzyskać tron i walczyć dla swoich poddanych i całego cesarstwa. Nie sposób nie dostrzec, że autorka czerpie dużo inspiracji z rosyjskiego folkloru. Świat przez nią stworzony zostaje rozszerzony, dostrzegłam wcześniej nieznane miejsca, bohaterów, wyzwania. Wiele się zmienia, relacje przekształcają, a postacie zmieniają. Amelie Wen Zhao zdecydowała się na wprowadzenie chaotycznych walk, terroru, a wszystko pod pozorem równości. „Czerwona tygrysica” to historia, która ma bardzo wartką akcję, podczas, której nie można się nudzić. Im głębiej wkracza się w świat cyrylijskiego cesarstwa tym bardziej chciałam zwiedzić zakamarki, o których nie zdążyła opowiedzieć autorka. Opowieść czyta się sama, nie zwraca się uwagi na mijający czas.