Dzienniki 1952 recenzja

Dlaczego piszę opinie i czemu nie napiszę nic konkretnego o tej pozycji?

Po pierwsze piszę, żeby dać ujście emocjom po lekturze, pozytywnym lub negatywnym, żeby sobie wszystko w głowie poukładać.
Tu nie ma sobie czego układać, a o moich emocjach przez wzgląd na szacunek dla autorki, pisać nie przystoi. Tym bardziej, że to wprawdzie dzienniki Agnieszki, ale wydane pośmiertnie, bez jej aprobaty (wręcz przeciwnie, o czym można przeczytać w nocie edytorskiej). I jeszcze taki kwiatek, a są to słowa Osieckiej: „ ...Od dziesiątego roku życia, z przerwami, pisałam pamiętniki… są nieszczere. Ciągle pokazywałam je koleżankom, pisałam „pod kogoś”. Poza tym starałam się przypodobać sobie samej. Jakaś taka marna psychoterapia”. To po co było je drukować?

Po drugie piszę, żeby przestrzec zainteresowanych czytelników, że jakaś pozycja nie spełniła moich oczekiwań lub aby gorąco polecić, bo zrobiła dobre wrażenie. Tej pozycji absolutnie nie polecam. Żeby dowiedzieć się jak z Agnieszki Osieckiej rodziła się przyszła genialna poetka, wystarczyłoby, by z monotonnych kilkuset stron pamiętnika wybrać sto (np. genialny opis nieba) i wtedy ta lektura byłaby przyjemnością.
W opiniach o poprzednich tomach już się nawywnętrzałam, że dla kogo ta pozycja, że nudy, że tylko robi krzywdę pamięci Osieckiej. Zdania po tym tomie nie zmieniłam.

Na zakończenie słówko do redaktora, który chyba pomylił się z powołaniem. Szanowna Pani, proszę nie zakładać, że IQ czytelników jest poniżej normy. W rozbudowanych przypisach nie musi nam Pani tłumaczyć kto to był: Molier, Lenin, Picasso, Tuwim, czy Balzac, co to są warszawskie Łazienki, Sfinks, surrealizm, jazz, chevrolet, a skróty AWF, SKS, czy PGR sami potrafimy rozszyfrować bez wielowersowych wyjaśnień. Tych przypisów zamieszczonych jest w tym tomie 596! Drobnym drukiem.

Dlaczego jeśli książkę (nie:Osiecką) oceniam tak negatywnie, zadałam sobie trud i przeczytałam te 3 tomy? Bo dostałam je w prezencie od ważnej dla mnie osoby, która znając moją miłość do Osieckiej sądziła, że ofiarowuje mi literacką perełkę. Mam nadzieję, że ofiarodawca nigdy nie przeczyta tej opinii i nie podaruje mi kolejnych.