Morze atramentu i złota. Tom 2. Mówczyni recenzja

Sefia i Łucznik uciekli Straży, od której poznali straszną prawdę o rodzicach dziewczyny. Chowają się w lasach, dbając o siebie nawzajem. Łucznika zaczynają dręczyć w snach okrutne wspomnienia. Jednakże, gdy spotykają grupę Impressorów, Łucznik odnajduje sposób na nocne męki – polowanie. Zaczyna coraz częściej i z coraz większą „pasją” zabijać prześladowców i jednocześnie uwalniać ich ofiary. Jednak Sefii nie podoba się ta zmiana. Ona zakochała się w łagodnym młodym człowieku, z którego Łucznik przemienia się w posępnego wojownika. Z dalszą drogą prowadzą coraz więcej walki i im ich więcej tym głód zabijania Łucznika jest większy. Sefia natomiast wgłębia się w tajemnice na temat Straży, rodziny i Łucznika. Czy jest to możliwe, że Łucznik jest tym wybranym bohaterem z legend ? To, co Książka pokazuje Sefii jest bardzo bolesne. Musi się ona pogodzić, że może stracić jedyną osobę, którą kocha.

„Mówczyni” to kontynuacja książki „Czytelniczka”. Autorka w genialny sposób rozwija osobowości bohaterów i ich sposób postrzegania świata. Utwór trzyma w napięciu. Traci Chee nie zmienia słownictwa. W stosunku do pierwszej części oczekiwałam, że powstanę jakieś kolejne słowa, ale widocznie autorka wolała zostać przy tych, które utworzyła w pierwszym tomie. Na kolejnych kartkach historii dowiadujemy się coraz więcej o bohaterach i ich przeszłości. A dodatkowe strony w postaci „wycinków” z owej tajemniczej Książki pomagają ułożyć tę wiedzę w jedną spójną całość. 

Mamy nie tylko wątek przetrwania o życie czy walki dobra ze złem, ale również wątek miłosny. Mamy dwóch młodych bohaterów, którzy nie pamiętają swojej przeszłości, którzy nie wiedzą jak się człowiek powinien zachowywać, ponieważ stracili rodziców na zawsze albo ich im odebrano. Uważam, że ten wątek poznawania uczucia, jakim jest miłość, jest piękny. I za to bardzo dziękuję autorce. Pokazała, że życie bez rodziców to nie tylko poznawanie świata to również poznawanie siebie i drugiego człowieka.

Co czułam gdy czytałam tę książkę? Skłamię, gdy powiem, że niewiele. Ta książka tak na mnie oddziaływała, że ciężko mi było się od niej oderwać. Czytałam ją, gdzie tylko się dało, chodząc, stojąc, siedząc ( czasem na lekcji :) ), byle by tylko nie przerywać. Jak już musiałam się od niej oderwać,to z wielkim bólem na sercu. Czasem ludzie mówią, że „pochłaniają” książki. I można też tak powiedzieć o mnie, że pochłonęłam tę książkę.Ale tylko dlatego, że autorka mistrzowsko mnie „wciągnęła” w swoją historię.