Czarny amulet recenzja

W Czarnym amulecie Adam Faber zabiera nas znów do historii Kate, młodej czarownicy, która szkoli się pod czujnym okiem swojego fera, Fiona. Tym razem z ciotką i kilkoma innymi osobami związanymi z magią wyjedzie na wakacje, by uczyć się nowych umiejętności i odkrywać sekrety. W tej części poznajemy też lepiej Jonathana i jego własne zdolności.

Tak jak poprzednio okładka jest świetna. Baśniowa, tworząca klimat niezwykłej historii, która powinna czekać nas na kartach książki. Znów miasto jest pogrążone we śnie, ale już niedługo się obudzi, bo powoli wstaje nowy dzień. Za wieżą zegarową, która chyba wskazuje trzecią w nocy, widać wschodzące powoli słońce. Nie wiem tylko, dlaczego we wszystkich domach pali się już światło mimo tak wczesnej pory. Kate tym razem stoi w oknie i spogląda na ulicę, którą przechodzi — pasujący do czarownic — czarny kot.

Fabuła jest dosyć ciekawa. Razem z Kate możemy lepiej poznawać świat, który wciąż potrafi ją zaskoczyć. Dziewczyna poza nauką spędza też czas na pozbyciu się tajemniczego prześladowcy ze snów. Choć ogólnie dobrze czytało mi się tę część, to niektóre wątki były zbyt rozwlekłe, a inne niedopracowane, przez co pozostawiły po sobie poczucie niedopowiedzenia i pewnej nudy. Tak jak ostatnio, niezbyt podoba mi się wprowadzanie do fabuły takich rzeczy jak rozdawanie tarota czy pełen opis tego, jak wywołać ducha. Zwłaszcza w książce młodzieżowej.

W tym tomie zabrakło mi głównie jednej rzeczy. Jaaru. Pojawiają się jakieś wzmianki o nim, przybywają nowe fery, bohaterowie na krótką chwilę tam wpadają, ale chętnie przeniosłabym się do tego świata na dłużej i zobaczyła, jak żyją mieszkańcy i co ciekawego tam można jeszcze odkryć. Zwłaszcza że Kate powinna w końcu zdobyć róg Javisa i nauczyć się nim posługiwać, a nie tylko rozdawać tarota.

Nie jest to moim zdaniem dobra kontynuacja cyklu. Choć ma parę plusów (ciekawy pomysł, dobrze skonstruowane czarne charaktery i niezwykły świat Jaaru), to czasami zdawały się one znikać pod naporem wad i niedopracowań. Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy okażą się zdecydowanie lepsze.