Strefa skażenia recenzja

W sytuacji obecnej pandemii prym wiodą i wracają jak bumerang książki o tej tematyce. Właściwie to dobra okazja przypomnieć sobie co nieco z literatury tego pokroju. Z drugiej strony chyba każdy z nas zmęczony jest obecną sytuacją, a jestem niemal pewna, że najczęściej używanym słowem 2020 roku będzie właśnie słowo "epidemia". Lecz gdyby ktoś czuł niedostatek to SQN przypomina o wydanej kilka lat temu książce "Strefa skażenia", która skupia się na wirusie Ebola.
Pozycja ta w zamyśle miała być literaturą faktu. Autor pragnął przybliżyć poznawanie wirusa, sposób jego klasyfikacji, poznanie budowy, historię epidemii, jak i sposoby zawlekania letalnego wirusa na inne kontynenty z Afryki.
Preston mocno namieszał w gatunku i właściwie sporo rozminął się z typową literaturą faktu na poczet przegadania o bzdetach nieistotnych dla sedna sprawy.
Nie pojmuję zamysłu szeroko rozpisywanego życia prywatnego poszczególnych postaci przewijających się przez książkę; nie rozumiem, jakie znaczenie dla Eboli ma to czy ktoś mieszka w luksusowym, wiktoriańskim domu, czy w górskiej chatce; zbędne dla mnie było koncentrowanie się na tym, kto ma jaki stopień wojskowy, czy kto z kim sypia.
Czyta się to źle oczekując, że skoro autor daje przynętę to musi mieć w tym jakiś ukryty cel. Może sztuczne zwiększanie objętości książki, bo w zasadzie połowa nie nadaje się do niczego. Koncentrując się jednak na szklance do połowy pełnej... Preston opowiada o początkach odkrywania wirusa, pierwszych pacjentach, a w głównej mierze skupia się na ognisku epidemii tuż pod nosem lokatora Białego Domu, gdzie zakażone zwierzęta w jednym z instytutów padały jak muchy wykrwawiając się w męczarniach. Brakło mi odniesienia do świeżych i aktualnych wydarzeń dotyczących tego groźnego wirusa, jak chociażby co rusz wybuchające nowe ogniska zakażeń czy żniwa z 2014 roku.
Po przeczytaniu "Strefy skażenia" aż prosi się wysnuć wniosek: Covid-19 to pryszcz w porównaniu do wirusa Ebola.

Książkę przeczytałam dzięki www.czytampierwszy.pl.