Dwór Króla Zorzy recenzja

„Dwór Króla Zorzy” to druga odsłona serii „Artefakty Uranosa” autorstwa Nishy J. Tuli, więc aby zagłębić się w historię Lor, musicie najpierw sięgnąć po poprzedni tom, czyli „Tron Królowej Słońca”.

Pierwsza część cyklu zakończyła się w takim momencie, iż wręcz nie mogłam doczekać się kontynuacji, ponieważ miałam w głowie kilka pytań, na które chciałam znać odpowiedzi. Dlatego, kiedy tylko drugi tom znalazł się w moich rękach, niemal od razu zabrałam się za czytanie. I przyznam, że na początku czułam się nieco rozczarowana, ponieważ brakowało w niej tego dreszczyku emocji, który poczułam przy zakończeniu poprzedniego tomu. Mogę wręcz powiedzieć, że kilka pierwszych rozdziałów było straszliwie nudnych, a główna bohaterka stała się okropnie irytująca i wiecznie niezdecydowana. Po drodze między pierwszym a drugim tomem zgubiła gdzieś to, co było w niej najwspanialsze, czyli swój unikalny charakter i chęć przetrwania, która popychała ją do działania.

Mam też trochę wrażenie, że autorka na siłę chciała pokazać w tej części erotyzm, ponieważ większość scen tak naprawdę dotyczy zbliżeń głównych bohaterów, nawet w okolicznościach, w których ostatnim, o czym bym pomyślała, byłyby właśnie cielesne uciechy.

Jeżeli chodzi natomiast o pozostałą akcję, to ciekawie zaczęło robić się gdzieś mniej więcej w połowie, kiedy to Lor i Nadir wyruszają w poszukiwaniu jednego z artefaktów, chociaż myślę, iż te fragmenty książki również zostały zbytnio zdominowane przez sceny, o których wspominałam powyżej.

Myślę, że jednym z najciekawszych elementów fabuły były przeskoki do czasów sprzed ponad 200 lat, gdzie możemy dowiedzieć się nieco na temat wydarzeń, które ostatecznie doprowadziły do upadku Królestwa Serca. Żałuję jednak, że było ich tak mało, ponieważ pomimo cofnięcia się w czasie, wniosły do fabuły powiew świeżości. Mam jednak nadzieję, że w kolejnej części będą miały swoją kontynuację.

Chociaż „Dwór Króla Zorzy” nie rzucił mnie na kolana, zakończenie tego tomu daje nadzieję na to, że kolejna odsłona „Artefaktów Uranosa” będzie o niebo lepszy. I na to liczę.