Co słonko widziało recenzja

Maria Konopnicka (1842 – 1910) to popularna polska poetka i nowelistka okresu realizmu bliska, poprzez swą twórczość, szczególnie najmłodszym czytelnikom. Doskonale pamiętam jeszcze z dzieciństwa przynajmniej kilka z jej rytmicznych wierszyków. A, że są wśród nich szczególnie bliskie memu sercu, toteż z utworami tej wybitnej pisarki zapoznaję dziś moje dzieci. Pomocna w tym wypadku a przy tym bajecznie kolorowo wydana jest książka pt. „Co słonko widziało”. Zbiór ten jest dość pokaźny i liczy łącznie aż 63 tytuły. Są to najczęściej jednostronicowe rymowanki skierowane do najmłodszych czytelników. Posegregowane one zostały w siedmiu rozdziałach: Patataj, patataj, pojedziemy w cudny kraj, Brzęczą pszczółki nad lipiną, A wiecie wy, dzieci, o czym ptaszek śpiewa, Nie na zawsze więdnie kwiecie, nie na zawsze mróz na świecie, Co słonko widziało, O większego trudno zucha, jak był Stefek Burczymucha, Nieraz sobie myślę o tym, czym ja będę, jak urosnę. Autorka dość często w swej twórczości porusza temat patriotyzmu zachwycając się, i słusznie zresztą, naszą polską przyrodą, tradycjami i zwyczajami. Porusza przy tym kwestię życia zwykłych, prostych ludzi. Jej wiersze są zwykle proste, język nieskomplikowany a tętniące z nich wartości i nauki bliskie każdemu z nas. To chyba dlatego tak bardzo zakorzeniły się w literaturze dziecięcej towarzysząc dzieciom nawet w polskim elementarzu. W książce, poza tytułowym utworem, znalazłam takie rymowanki jak Zła zima, Stefek Burczymucha, Muchy samochwały, Pranie, Nasza czarna jaskółeczka, Choinka w lesie, Co mówi zegar, Tęcza i wiele, wiele innych. Jak dla mnie są to prawdziwe perełki literatury dziecięcej, które naprawdę warto czytać dzieciom od małego. Publikacja jest niezwykle kolorowa. Przy każdym wierszyku znajduje się obrazująca go, piękna i zabawna ilustracja autorstwa Jarosława Żukowskiego. Kartki są natomiast grube a oprawa, mimo iż miękka, solidna. Na pewno całość będzie cieszyć nas bardzo długo.