Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi. Część 1. recenzja

"Księżycowe miasto" opowiada o losach Bryce, która jest w połowie człowiekiem, a w połowie fae. Wiedzie ona życie imprezowiczki, a w międzyczasie pracuje w galerii antyków u potężnej czarodziejki (a w zasadzie wiedźmy, ale to długa historia). Wszystko jednak lega w gruzach, kiedy po jednym ze zwykłych dni traci wszytko...
Ktoś morduje kolejnych mieszkańców Lunathonu, nawet po zamknięciu podejrzanego w więzieniu. Bryce musi znaleźć zabójce oraz jego potężnego demona zanim zginie więcej niewinnych osób. Może ona liczyć na pomoc upadłego anioła oraz swojego przyrodniego brata.

***

Pierwsze co zauważyłam po rozpoczęciu książki, to to, że Maas od razu zasypuje nas milionem informacji na temat świata, w którym cała akcja się rozgrywa. Nie mamy tu klasycznego wyjaśnienia, a szybkie wzmianki np.: w dialogach lub opisach otoczenia. Na początku można się pogubić w tym nadmiarze informacji, jednak z czasem jest lepiej.
Początek wbił mnie w ziemię. Taki obrót akcji nie był czymś czego bym się spodziewała, a na pewno nie tak szybko. Zachęciło mnie to do dalszego czytania i dało nadzieję, że Maas da czadu.

Niestety po dobrym początku pojawił się mdły ciąg dalszy.
Kreacja bohaterów (szczególnie męskich) wydała mi się słaba. Nie tego się spodziewałam po autorce jednych z moich ulubionych serii. Hunt i Ruhn wydawali się ciągle na siebie warczeć. Przez jakiś czas miałam wrażenie, że za ich tworzeniem stoi jakaś nastolatka. Wszystkie przekleństwa w dialogach, wydawały się być wplecione na siłę. Po kilku rozdziałach miałam już dość, bo poziom ich wypowiedzi, wyglądał na wyciągnięty z jakiegoś podrzędnego fanfika.
Zachowanie postaci szczególnie tych, które miały po kilkaset lub kilkadziesiąt lat było czasem absurdalne w stosunku do ich wieku. Wydawać by się mogło, że tak długowieczna istota potrafi zapanować nad agresją po zwykłej zaczepce...
Bryce jest postacią, która denerwowała mnie ponad miarę. Jeśli sądziliście, że Aelin była wkurzająca, to czerwonowłosa pobija rekordy. Bryce została jedną z tych bohaterek, które mają wydawać się pustymi lalkami, a w rzeczywistości być ukrytymi geniuszami strategii.
Po mdłym środku pojawiła się jednak w miarę dobra końcówka.
Bryce przystopowała, Hunt przestał warczeć, a Ruhn się ogarnął.
Postacie zaczęły nabierać charakteru. Poznaliśmy ich historię, marzenia, obawy. Okazało się, że Bryce też ma wady, Hunt nie jest taki nieustraszony, a Ruhn potrafi więcej, niż tylko wyklinać innych.
Pomysł na fabułę był bardzo dobry. Świat wykreowany w książce wciąga już od pierwszych stron. Widać, że autorka bardzo dobrze opracowała każdy szczegół.
Mimo to zdecydowanie wolę wersję Sarah J Maas dla młodszej części czytelników.

Głęboko w sercu mam nadzieję, że w drugiej części autorka utrzyma chociaż poziom końcówki tej książki.


Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu NaKanapie.pl