Wołanie grobu recenzja

Książka została podzielona na dwie części.

Cofamy się w czasie o 8 lat.

Hunter, Kara i ich córeczka Alice tworzą szczęśliwą rodzinę. Wszystko układa się świetnie. Kariera zawodowa Huntera rozwija się błyskawicznie, również Karze układa się w pracy. Małżonkowie zaczynają myśleć o powiększeniu rodziny.

David bierze udział w sprawie Jerome Monka, sadysty i gwałciciela. Trwają poszukiwania jego ofiar pogrzebanych gdzieś na rozległych wrzosowiskach Dartmoor. Monk, który został zatrzymany podczas napaści i aresztowany, zgadza się wskazać miejsce ich pochówku ale pod warunkiem, że zrobi to osobiście. Ekipa śledczych pracuje pod ogromnym napięciem, a współpracy nie ułatwiają ciężkie charaktery niektórych osób: zadufany archeolog, kierujący śledztwem Simms o nadmiernie wybujałym ego czy jego zastępca Terry o narcystycznym usposobieniu. David poznaje wtedy Sophie, psycholog jedną z niewielu osób, z którą można się porozumieć. Oczywiście Monk podejmuję nieudaną próbę ucieczki a ciał nie udaje się odnaleźć.

Niedługo potem żona i córka Huntera giną w wypadku samochodowym, a on nigdy nie przestanie się za to obwiniać, bowiem splot pewnych okoliczności i jego decyzje miały wpływ na to, iż tego dnia Kara zwolniła się wcześniej z pracy by odebrać córkę z przedszkola.

Teraz

W drzwiach Huntera pojawia się Terry, niejako pośredni sprawca wydarzeń sprzed lat, z wiadomością o ucieczce Monka z więzienia. Tego samego dnia dzwoni Sophie, która z desperacją w głosie prosi go o spotkanie. Gdy przybywa do jej domu zastaje wyłamane drzwi a kobieta leży nieprzytomna w łazience. Po przebudzeniu niczego nie pamięta. Namawia Davida do wznowienia poszukiwań ciał dziewcząt zamordowanych przez Monka. Na miejscu okazuje się, że ktoś wpadł na ten sam pomysł. Tylko dlaczego Monk po tylu latach od zabójstwa, przekopuje wrzosowisko w poszukiwaniu swych ofiar?

W tej części, brakło mi tego, co do tej pory najbardziej charakteryzowało serię czyli antropologii sądowej. Dostajemy za to kawał dobrego kryminału. Jak zwykle zagadka jest mocno skomplikowana i bardzo złożona. Jest akcja, są jej nagłe zwroty więc o nudzie nie ma mowy. Lubię postacie kreowane przez Becketta, są takie ludzkie, z całym wachlarzem wad i zalet. O mojej platonicznej miłości do głównego bohatera wiedzą już wszyscy, więc będę dalej wzdychać w zaciszu mojego pokoju :)