Cień wiatru recenzja

Pierwsze dni lata 1945 roku. O świcie, przez opustoszałe jeszcze i okryte mgłą ulice Barcelony, powoli budzącej się do życia, podąża młodziutki Daniel Sempere, prowadzony przez swojego ojca do jednego z najbardziej tajemniczych miejsc, jakie przyjdzie mu poznać. Tym miejscem jest Cmentarz Zapomnianych Książek. Znajdują tam schronienie książki zapomniane przez wszystkich i przeklęte. Zgodnie z tradycją Daniel ma wybrać sobie jedną, by ocalić ją od zapomnienia. Chłopiec powoli zagłębia się w pogrążony w lekkim półmroku, niekończący się labirynt regałów i półek, od dołu do góry zapełnionych różnymi tytułami. W końcu jego wybór pada na Cień wiatru, autorstwa nieznanego Juliana Caraxa. Nie wiadomo, czy to Daniel, wiedziony jakimś niewyjaśnionym przeczuciem, wybrał ten tytuł spośród tysięcy innych, czy to może książka w jakiś sposób wybrała jego. Jedno jest pewne, poranek spędzony na Cmentarzu Zapomnianych Książek okaże się dla niego początkiem niezapomnianej przygody.

Nie będę rozpisywać się na temat samej fabuły, bo żadne słowa nie są chyba w stanie oddać wielowątkowości tej powieści. Akcja toczy się niespiesznie i czytelnik ma możliwość powoli zagłębiać się w opowiadaną historię, smakować każde zdanie i delektować się nim. Cała książka utrzymana jest w niesamowitym, magicznym klimacie, a wszystko rozgrywa się w nastrojowej scenerii Barcelony. Największą zaletą jest według mnie przepiękny język - niezwykle plastyczny i poetycki. Na uwagę zasługują też genialnie wykreowani bohaterowie. Jednym z moich ulubionych jest niejaki Fermin Romero de Torres - postać nietuzinkowa, barwna, z interesującą przeszłością. Ośmielę się go nawet zaliczyć do jednego z najciekawszych bohaterów literackich, z jakimi miałam do tej pory do czynienia.

Przyznam, że po Cień wiatru sięgnęłam tylko z uwagi na pozytywne opinie innych czytelników, bo opis z tyłu okładki raczej mnie nie zachęcił. Liczyłam na wiele i niestety trochę się zawiodłam. Pomimo, że powieść jest przemyślana, bohaterowie wyraziści i perfekcyjnie nakreśleni, a język po prostu zachwycający, to sama historia mnie nie porwała. Akcja początkowo była dla mnie zbyt rozwlekła. Z zapartym tchem przeczytałam 200 ostatnich stron, natomiast w całej opowiedzianej wcześniej historii czegoś mi brakowało. Na pewno nie zaliczę tej książki do jednej z moich ulubionych, niemniej jednak wszystkich, którzy jeszcze jej nie czytali, zachęcam do lektury, choćby po to, żeby wyrobić sobie własne zdanie i być może dołączyć do licznej grupy zachwyconych czytelników.