Ciemność płonie recenzja

Trafiam czasem na książkę, która jest tak sugestywna, fabuła tak wpleciona w rzeczywistość, że zaczynam łapać się na tym, że tracę rozeznanie w tym co realne a co stanowi wytwór wyobraźni twórcy. Tak też podziałała na mnie książka Jakuba Ćwieka. Trudno tę powieść sklasyfikować, najbliżej jej chyba do powieści grozy, ale zawiera także wątki społeczne, socjologiczne, psychologiczne.


Katowice Główny - dla Ciebie to pewnie tylko dworzec, dla bezdomnych umieralnia, dla Wybranych jedyny azyl


Na dworcu kolejowym w Katowicach koncentruje się życie bezdomnych, ale nie dlatego, że budynek dworca stanowi miejsce, gdzie można dorobić, zjeść coś, przetrwać zimną noc, ale dlatego, że jedynie tam, po zapadnięciu zmroku, Ciemność nie ma dostępu do ludzi.


Podarujesz komuś dziwną monetę, która pojawia się znienacka w twoim portfelu i razem z nią oddajesz duszę diabłu. Zyskujesz możliwość widzenia Ciemności, ale i ona zwraca uwagę na ciebie.


Natka, świeżo upieczona studentka, chcąc podziękować starszemu mężczyźnie za obronę przed agresywnymi mężczyznami, daje mu znalezioną w portfelu monetę. Od tego momentu, gdy nadchodzi noc, w każdym domu, bramie, oknie dostrzega ludzi o oczach pokrytych bielmem, patrzących na nią wygłodniałym zachłannym wzrokiem, a wokół nich faluje i płonie Ciemność, zagarniająca kawałek po kawałku przestrzeń, sięgając po dziewczynę wijącymi mackami. Jedynie dworzec daje schronienie, odpiera ataki Ciemności, choć i on powoli przestaje być bezpieczny, żar Ciemności zaczyna sięgać coraz głębiej zagarniając teren azylu.


Natka, trafiając na dworzec, spotyka ludzi takich jak ona, ukrywających się weteranów, przystosowanych do ciężkich warunków. Ludzi, którzy utracili swoje dotychczasowe życie, z chwilą gdy stracili monetę. Tadeusz, Izka, Albert, Grzesiek, Literat, oni wszyscy znaleźli się na liście Ciemności. Stworzyli nową rodzinę, wspierająca i uczącą nowych, trafiających do azylu. Jakub Ćwiek, jakby od niechcenia, wplata historię każdego z bohaterów, w opowieść o życiu bezdomnych, których jedynym schronieniem staje się dworcowy hall. Historia opowiadana przez niego jest tak realistyczna, tak świetnie spleciona z wątkiem nadprzyrodzonym, że wciąga i nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po odłożeniu książki na półkę. Prostym językiem, zwięzłym stylem, umiejętnym stopniowaniem napięcia i grozy, Jakub Ćwiek uwiódł mnie, zyskując miłośniczkę swojej twórczości.


Polecam zwolennikom dobrej, wciągającej, klimatycznej lektury, przesiąkniętej atmosferą grozy.