Mahatma Witkac recenzja

Na pewno o nim słyszał[]ś. Na pewno go czytał[]ś. Ale jestem równie pewna tego, że ta książka da Ci zupełnie inny, świeższy, zaskakujący obraz tego człowieka.

Joanna Siedlecka maluję obraz Witkacego przez pryzmat ludzkich oczu. Oczu, które widziały go i dobrze znały, a po wielu latach zechciały się tymi wspomnieniami podzielić. Dlatego może lepiej powiedzieć, że jest to książka o tym, jak Witkacy był widziany, a nie jaki po prostu był.

Nie jest to także zwykła biografia, a jak sama autorka pisze - książka reporterska. To bardzo dobre określenie, ponieważ faktycznie życie tej niezwykle intrygującej postaci jest przedstawione nie w suchych faktach, lecz w barwnych wspomnieniach i opowieściach.

Styl tworzenia książek Joanny Siedleckiej jest szczególnie wyjątkowy, gdyż opiera się on na bezpośrednim oddaniu głosu innym ludziom. Pozwala, by opowieść samoistnie płynęła, a sama pozostaje w cieniu, nie ingerując w te - nieraz jakże intymne - wspomnienia.

Oprócz wiodącej postaci, książka ta wyraźnie ukazuje także lata, w jakich przyszło jej żyć. I jest to przedstawienie bardzo dobitne, brutalne, naturalistyczne. Czasy ,,zbydlęcenia", społecznej ślepoty, upadku inteligencji i zachwiania tradycji. Wiele osób może ten obraz różnie interpretować, lecz pewne jest to, że Siedlecka motywuje podświadomie do tej interpretacji. Pokazuje i zmusza do widzenia.

Równie dobrze przedstawia portrety swoich rozmówców. W ogromnej części - kobiet. Ich życia, mniej lub bardziej, splecione z życiem Witkacego ukazują różne dramaty i scenariusze. Niezmienne jest jednak to, że autorka maluję to wszystko w niezwykły sposób.
,,Siedlecka jest mistrzynią portretu psychologicznego, wrażliwym, przejętym malarzem nastroju, klimatu, atmosfery, naszych wewnętrznych stanów i usposobień" - pisał o niej Kapuściński. Trzeba przyznać, że te słowa idealnie ją opisują.

A książka, którą poszerzyła w nowym wydaniu o kolejne rozdziały, w interesujący i niebanalny sposób opisuje Witkacego. Jego bycie... I niebycie.
Polecam!